Βαλίτσα παρά πόδα

Στιγμές από τη μυθιστορηματική ζωή της Δήμητρας Λέκκα, που το 1949, στα δεκαεφτά της, πολέμησε στον Εμφύλιο, πέρασε τα σύνορα με τους ηττημένους και μ' ένα πλοίο φορτηγό έφτασε στο Γκντανσκ, στην Πολωνία. Μωρομάνα, με εντολή της κομματικής ηγεσίας, βρέθηκε στην Αθήνα, στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ...
Μια μυθιστορηματική αφήγηση που εστιάζεται στη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας των νικητών αλλά και των ηττημένων του Εμφυλίου.

Απόσπασμα από το βιβλίο


...Ξάπλωσα κάποια στιγμή εξουθενωμένη καταγής. Φορούσα ένα παντελόνι φτιαγμένο από κουβέρτα πάνινη. Έβαλα μαξιλάρι τον γυλιό, σκεπάστηκα με τη χλαίνη κι ένιωσα στο σώμα μου τη γη στέρεη και οικεία. Κουλουριάστηκα, έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στα γόνατα, και τότε με κατέκλυσε μια θαλπωρή, σαν εκείνην που είχα ζήσει όταν ήμουν μικρή και κοιμόμουν στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια μου, όταν η μάνα μου περνούσε από τα κρεβάτια μας να μας καληνυχτίσει και να μας σταυρώσει, "ο Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά", μας έλεγε, και αποκοιμήθηκα βαθιά χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα γιατί κύλαγε κάτι στο χέρι μου, υγρό ήταν και πηχτό.
Ήταν το αίμα από τις κομμένες φλέβες του Μάριου. Τις είχε κόψει με το τενεκεδάκι μου, όσο εγώ κοιμόμουν και οι άλλοι είχαν απομακρυνθεί. Ήταν νέος, έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα, και το κόκκινο λεπτό ρυάκι, σαν φλέβα, είχε κυκλώσει τις πέτρες, είχε ποτίσει τα πεταμένα αγριολούλουδα, αλλά και το χορτάρι.
Έχεις δει κοκκινοπράσινο χορτάρι; Μόνο σ' εκείνα τα βουνά...