Θησέας

Την κοίταζα, με κοίταζε, αν και καθόμαστε αντικριστά, έλεγα, αν είναι να μπω στα μάτια της, θα πρέπει να διαλέξω, μη αφήνοντας παράπονο σε κάποιο απ' τα δυο, διότι από την πίκρα του το ένα θα δακρύζει, οπότε ή αυτά πρέπει να ενωθούν ή εγώ για δεύτερη φορά, να μοιραστώ στα δυο. Κι επειδή η εμπειρία είναι μεγάλο πράγμα για εμένα ήταν πλέον εύκολο, ναι μεν αόρατη η τομή, όμως ραφή υπάρχει. Μόνο που αυτό το εγχείρημα-τέχνασμα θες,- τεμαχισμός ενώπιον παρισταμένων και αδημονούντος ενός τέρατος που ξέρω στα υπόγεια, σε δαιδαλώδη δώματα, τον επικείμενο διαμελισμό ασθμαίνοντας προσμένει, είπα ας κάνω υπομονή, αν είναι να γίνει κάτι που ανεξίτηλο θα μείνει στην ιστορία, ένας μεγάλος έρωτας που ο βλαστός του έλαχε να αναρριχάται σιωπηλά σε μέρος τόσο μακρινό, υπό δυσμενείς συνθήκας, μες στον λεπτό υμένα του, ας κρύψει την αδημονία του μαζί με τους χυμούς του. Το άλλο βέβαια που με προβλημάτιζε, ασχέτως ότι η ενδεχομένη είσοδος σε δύο μάτια λάγνα, κατάμαυρα, θεοσκότεινα, έχει όπως προείπα απρόβλεπτες δυσκολίες, αλλά και πες -υπόθεση εργασίας- μπήκες, πώς βγαίνεις από εκεί μέσα; Άσε που, άπαξ κουραστούν, βλέφαρα σαν τα δικά της, είτε γιατί νυστάξανε ή θέλουν να ονειρευτούνε, κλείσουν και δεν ανοίγουν και ξαφνικά βρεθείς ανίδεος σε τόπους άλλους άγνωστους, σε μέρη απροσπέλαστα, διότι πες μου μονάχα ένα αρσενικό που μπήκε σε γυναικεία όνειρα και αλώβητο ξαναβγήκε; Μα δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ουδείς που να επέστρεψε αρτιμελής από βαθύ ταξίδι. Τουλάχιστον ας υπάρχει σε κάποιο αρχαίο πάπυρο μια προϊστορία ανάλογη κάπου καταγραμμένη έστω κακογραμμένη. Και αν έρθω αντιμέτωπος με παρουσίες άγνωστες, γνωρίσω άλλους φίλους, κι αν από πριν δεν βαπτιστώ για εξαγνισμό, περνώντας το καθαρτήριο, δίχως κανένα ίχνος, κανένα υπόλειμμα από τον έξω κόσμο, μήπως -λέω- μεταφερθεί κάποιος επιβλαβής ιός -θυμάσαι που έλεγα για "τικ";- μολύνει γέρους και παιδιά. όλο το ζωικό βασίλειο, μα και η χλωρίδα φυσικά άμεσα κινδυνεύει, εμφανισθούν ασθένειες που κιτρινίζουν φύλλα, αφήνουν τις κηλίδες τους, τα ζωντανά μολύνονται και πέσει μέσα εκεί θανατικό μεγάλο; Και πώς θα ονειρεύεται η Αριάδνη μου τα βράδια όταν κοιμάται; Τα μέσα της δωμάτια, θα ηχούν τελείως άδεια και μόνο αντίλαλους ακούς να επαναλαμβάνουν ρυθμικά τις τελευταίες συλλαβές, τα λόγια των πεθαμένων. Μα τέτοια μάτια όμορφα, αν μείνουν για πάντα άγρυπνα, κάποια στιγμή δακρύζουν. Και πώς θα πείσει έπειτα μια Κρητικιά πανέμορφη μεν, μα καταπονημένη, κάποιον που την κοιτάει διαρκώς με ανοιχτό το στόμα, έστω το πρώτο γράμμα της να ακούσει απ' το «σ' αγαπώ» της, ότι αυτά τα δάκρυα δεν είναι από την αγρύπνια τους αλλά επειδή κοιτά περιχαρής αυτόν που αγαπάει; Και πες δεν συμβαίνει τίποτα απ' αυτά, πώς επιστέφει ο εισχωρών, αν μέσα στα σκοτάδια της, δεν έχει δέσει πριν, εκεί που αναβλύζουν τα δάκρυα, απ' έξω έστω ένα σπάγκο; Και πως μπορώ, εγώ από εδώ, να δέσω εκεί στα μάτια της, σε φεγγαρίσιο μέτωπο, πάνω απ' την ωραία μύτη της τον μίτο της Αριάδνης;