Η λεηλασία μιας ζωής

Τραυλαντώνης Αντώνης (1867 - 1943). Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μελέτησε μόνος ιταλικά, γαλλικά και γερμανικά. Διορίστηκε στην Δημόσια Εκπαίδευση και διετέλεσε επίσης μέλος του κεντρικού εποπτικού συμβουλίου για την Δημοτική Εκπαίδευση και Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου (1924 - 1925). Το 1925 αποχώρησε από τον εκπαιδευτικό χώρο. Η πρώτη εμφάνιση του Τραυλαντώνη στην λογοτεχνία σημειώθηκε το 1890, οπότε άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα στην εφημερίδα Αττική. Ακολούθησε η συνεργασία του με την εφημερίδα Άστυ, όπου δημοσίευσε το εκτενές πεζογράφημα Διετής Θητεία, ενώ γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον κατέστησε η νουβέλα "Η εξαδέλφη", που δημοσιεύτηκε επίσης στο Άστυ. Άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας, στράφηκε σύντομα από την καθαρεύουσα στην δημοτική. Η γραφή του εντάσσεται στον χώρο της ρεαλιστικής ηθογραφίας. Στην θεματική του κυριαρχούν η καθημερινή ζωή, ο έρωτας και η διάσταση ανάμεσα στην κοινωνική και ατομική ηθική, ενώ στα πρώτα του έργα δανείστηκε θέματα από την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Σε μια Αθήνα που ζει οδυνηρά τον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο Θεμελής Τράμπας παλεύει να στηρίξει τις δυο ετεροθαλείς αδελφές του και τη μητριά του, που μοιάζει να ζουν σ’ έναν δικό τους κόσμο, με άλλες αντιλήψεις και άλλες απαιτήσεις. Το μόνο που κάνει για τον εαυτό του, μέσα στον αδιάκοπο καθημερινό του αγώνα, είναι να εξελληνίσει το επίθετό του σε «Τλημονίδης» (το αρχαιοελληνικό τλήμων σημαίνει τον καρτερικό και τον πολύπαθο), και να απαρνηθεί την προσωπική του ευτυχία. Ο θάνατός του σφραγίζεται από τον Τραυλαντώνη με το επίγραμμα: Ενθάδε κείται ένας άνθρωπος θλιβερός, που είχε όλες τις καλοσύνες και τις ικανότητες του κόσμου, αλλά δεν είχε την ικανότητα να οργίζεται και να επαναστατεί όταν έπρεπε. Ο Αντώνης Τραυλαντώνης (πραγματικό όνομα: Αντώνης Χρυσικόπουλος), εκπαιδευτικός και λογοτέχνης, γεννήθηκε τον Μάιο του 1867 στο Μεσολόγγι και πέθανε τον Ιανουάριο του 1943 στην Αθήνα, καταβεβλημένος από τις κακουχίες και τις στερήσεις της Κατοχής. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1890, με διηγήματα στην εφημερίδα Αττική και λίγο αργότερα στην εφημερίδα Άστυ. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα της εποχής (Παρνασσός, Εστία, Ανάπλασις, Τέχνη, Εθνική Αγωγή, Γράμματα της Αλεξανδρείας, Ελεύθερον Βήμα), και βραβεύτηκε για το λογοτεχνικό του έργο από την Ακαδημία Αθηνών το 1931.