0
Your Καλαθι
Μικρές περιπλανήσεις στις ρωγμές του χρόνου
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IANOS το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Α. Τριανταφυλλάκη, με τίτλο «Μικρές περιπλανήσεις στις ρωγμές του χρόνου».Πρόκειται για μια συλλογή από τριάντα τέσσερα αυτοτελή διηγήματα, που ξεπηδούν από τις ρωγμές του χρόνου και μας ταξιδεύουν, μέσα από μια γλαφυρή και λυρική αφήγηση, σε διαδρομές κοντινές και μακρινές, από το «αγιασμένο» Διδυμότειχο στην «πλανεύτρα» Νέα Υόρκη, διαδρομές οικείες μα και μεταφυσικές. Εμπειρίες ζωής και συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα του κόσμου τούτου, που πίσω τους κρύβεται ο «πανταχού παρών» συγγραφέας, συνθέτουν έναν καμβά δυνατών συναισθημάτων, καθημερινών διδαγμάτων και φιλοσοφικών αναζητήσεων, από τον οποίο δεν θα μπορούσαν να λείπουν η αέναη επιστροφή στις ρίζες, η αστείρευτη αγάπη για τη ζωή και το αδιάκοπο κυνήγι του ονείρου.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Μα τα χρόνια πέρασαν, τα άτιμα, τόσο γρήγορα. Δεν ήταν και τόσο ατελείωτο το μέλλον. Με μελαγχολία διαπιστώνουμε πια ότι στις αποθήκες, στα υπόγεια, στα γκαράζ και στα ντουλάπια, είναι «ατάκτως ερριμμένα» μερικά από τα όνειρά μας. Αυτά που κάποτε θελήσαμε και επιθυμήσαμε, αλλά, δυστυχώς, διαχειριστήκαμε επιπόλαια τον χρόνο μας. Ήμασταν, βλέπεις, νέοι και νομίζαμε ότι ο χρόνος που είχαμε μπροστά μας δεν θα τέλειωνε ποτέ. Βιαζόμασταν να ξοδέψουμε το σήμερα και δανειζόμασταν ασυλλόγιστα απ’ τα αποθέματα του αύριο! Φαίνονταν ανεξάντλητα, και το αύριο τόσο μακρινό… Γι’ αυτό και τα μεταθέταμε όλα γι’ αύριο! Βιβλία που αγοράσαμε, αλλά δεν διαβάσαμε, μουσικές που δεν ακούσαμε, ρούχα που δεν φορέσαμε, ταινίες που δεν είδαμε, ημερολόγια που αρχίσαμε, αλλά δεν συνεχίσαμε, κιτρινισμένα γράμματα που γράψαμε, αλλά δεν στείλαμε, ποιηματάκια και στιχάκια που σκαρώσαμε σε μια ώρα έμπνευσης, αλλά ντραπήκαμε να τ’ αφιερώσουμε. Κάποια ξεκούρδιστη κιθάρα εδώ, μια σκουριασμένη φυσαρμόνικα εκεί…
Εξοργίστηκε όταν διάβασε ότι έναν απηνή διώκτη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, τον Θεοδόσιο, η Εκκλησία μας τον αναγόρευσε «μέγα»! Στο βιβλίο των θρησκευτικών είχε γράψει: «Μέγας εγκληματίας κατά του ελληνικού πολιτισμού». Και για να επιβαρύνει τη θέση του, κάλυψε το πρόσωπο του Θεοδοσίου με τη… σβάστικα!
Μιαν άλλη φορά, τις Απόκριες, είχε ντυθεί πάπας της Ρώμης και μοίραζε «συγχωροχάρτια» στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριές του! Έγινε χαμός όταν μαθεύτηκε το γεγονός. Ο γυμνασιάρχης, που είχε πια βαρεθεί να τον τιμωρεί, το πήρε απόφαση ότι το μόνο που του μένει είναι να διασκεδάζει με τα καμώματά του. Έτσι, του τη χάρισε, γελώντας συγκαταβατικά, παρά την οργή του θεολόγου. «Τι να τον κάνουμε, κύριε συνάδελφε; Να τον σταυρώσουμε; Αφού δεν συμμορφώνεται!» ήταν η επική απάντησή του.
Θύμωσε με τις καταστροφές και τις λεηλασίες αρχαίων ναών και συγγραμμάτων, με την Ιερά Εξέταση και τα εγκλήματα των «Σταυροφόρων». Κυρίως, όμως, τον ενοχλούσε εκείνη η έννοια του «Θεού-τιμωρού». Τι σχέση είχαν αυτά με τη γλυκύτητα του λόγου του Ναζωραίου; Ο Ιησούς δίδασκε την αγάπη και είχε μιαν ανοιχτή αγκαλιά κι έναν καλό λόγο για όλους. Δεν τιμώρησε κανέναν?μόνο συγχωρούσε.
Στην Ιωνία βρίσκεται η φύτρα του ελληνικού πολιτισμού. Το μαρτυράνε τα αγκρέμιστα και γκρεμισμένα θέατρα?το φωνάζουν τα λαμπρά μνημεία?το λένε τα μαρμαρένια αγάλματα?το τραγουδάει ο αέναος κι ασίγητος αέρας?το φανερώνουν οι άσβηστες επιγραφές και τα πολύχρωμα ψηφιδωτά?το γράφουν, με χρυσά γράμματα, τα συγγράμματα όλου του κόσμου. Όπου και να περπατήσεις, θ’ απαντήσεις έναν σπασμένο κίονα, να σου θυμίζει ποιοι λάμπρυναν τον αγιασμένο αυτό τόπο. Έν’ ακρωτηριασμένο άγαλμα θέλει να σου πει μια ιστορία, προσπαθώντας να κλείσει κάποια βάρβαρη χαρακιά, να μην τη δεις και το συμπονέσεις – δεν το επιτρέπει η περηφάνια του να ελπίζει στη φροντίδα και στην ελεημοσύνη των ξένων. Ακόμα κι ο αέρας, καθώς σου χαϊδεύει το πρόσωπο, σου ψιθυρίζει τραγούδια και λόγια ελληνικά! Θ’ ακούσεις τον Όμηρο να διηγείται τα πάθη θεών κι ανθρώπων?τη Σαπφώ, τον Αλκαίο και τον Τέρπανδρο, να περιδιαβαίνουν πόλεις και χωριά συνθέτοντας μελωδίες, υμνώντας τη ζωή, τη χαρά, την ομορφιά και τον έρωτα.
Καθώς αναχωρούσες σε σταμάτησε, τραβώντας το χέρι σου, μια μαυροφορεμένη γερόντισσα και, με φτωχά ελληνικά, σε κατευόδωσε μ’ ένα καλάθι δροσερά σύκα, πεσκέσι για τον δρόμο, μ’ ένα σταυροκόπημα στα γρήγορα και μια παράκληση: «Να μη μας ξεχνάτε, να ’ρχεστε να περπατάτε εδώ, στους δρόμους μας, να μιλάτε τη λαλιά μας την προγονική να σας ακούμε, για να ελπίζουμε».
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
Μα τα χρόνια πέρασαν, τα άτιμα, τόσο γρήγορα. Δεν ήταν και τόσο ατελείωτο το μέλλον. Με μελαγχολία διαπιστώνουμε πια ότι στις αποθήκες, στα υπόγεια, στα γκαράζ και στα ντουλάπια, είναι «ατάκτως ερριμμένα» μερικά από τα όνειρά μας. Αυτά που κάποτε θελήσαμε και επιθυμήσαμε, αλλά, δυστυχώς, διαχειριστήκαμε επιπόλαια τον χρόνο μας. Ήμασταν, βλέπεις, νέοι και νομίζαμε ότι ο χρόνος που είχαμε μπροστά μας δεν θα τέλειωνε ποτέ. Βιαζόμασταν να ξοδέψουμε το σήμερα και δανειζόμασταν ασυλλόγιστα απ’ τα αποθέματα του αύριο! Φαίνονταν ανεξάντλητα, και το αύριο τόσο μακρινό… Γι’ αυτό και τα μεταθέταμε όλα γι’ αύριο! Βιβλία που αγοράσαμε, αλλά δεν διαβάσαμε, μουσικές που δεν ακούσαμε, ρούχα που δεν φορέσαμε, ταινίες που δεν είδαμε, ημερολόγια που αρχίσαμε, αλλά δεν συνεχίσαμε, κιτρινισμένα γράμματα που γράψαμε, αλλά δεν στείλαμε, ποιηματάκια και στιχάκια που σκαρώσαμε σε μια ώρα έμπνευσης, αλλά ντραπήκαμε να τ’ αφιερώσουμε. Κάποια ξεκούρδιστη κιθάρα εδώ, μια σκουριασμένη φυσαρμόνικα εκεί…
Εξοργίστηκε όταν διάβασε ότι έναν απηνή διώκτη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, τον Θεοδόσιο, η Εκκλησία μας τον αναγόρευσε «μέγα»! Στο βιβλίο των θρησκευτικών είχε γράψει: «Μέγας εγκληματίας κατά του ελληνικού πολιτισμού». Και για να επιβαρύνει τη θέση του, κάλυψε το πρόσωπο του Θεοδοσίου με τη… σβάστικα!
Μιαν άλλη φορά, τις Απόκριες, είχε ντυθεί πάπας της Ρώμης και μοίραζε «συγχωροχάρτια» στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριές του! Έγινε χαμός όταν μαθεύτηκε το γεγονός. Ο γυμνασιάρχης, που είχε πια βαρεθεί να τον τιμωρεί, το πήρε απόφαση ότι το μόνο που του μένει είναι να διασκεδάζει με τα καμώματά του. Έτσι, του τη χάρισε, γελώντας συγκαταβατικά, παρά την οργή του θεολόγου. «Τι να τον κάνουμε, κύριε συνάδελφε; Να τον σταυρώσουμε; Αφού δεν συμμορφώνεται!» ήταν η επική απάντησή του.
Θύμωσε με τις καταστροφές και τις λεηλασίες αρχαίων ναών και συγγραμμάτων, με την Ιερά Εξέταση και τα εγκλήματα των «Σταυροφόρων». Κυρίως, όμως, τον ενοχλούσε εκείνη η έννοια του «Θεού-τιμωρού». Τι σχέση είχαν αυτά με τη γλυκύτητα του λόγου του Ναζωραίου; Ο Ιησούς δίδασκε την αγάπη και είχε μιαν ανοιχτή αγκαλιά κι έναν καλό λόγο για όλους. Δεν τιμώρησε κανέναν?μόνο συγχωρούσε.
Στην Ιωνία βρίσκεται η φύτρα του ελληνικού πολιτισμού. Το μαρτυράνε τα αγκρέμιστα και γκρεμισμένα θέατρα?το φωνάζουν τα λαμπρά μνημεία?το λένε τα μαρμαρένια αγάλματα?το τραγουδάει ο αέναος κι ασίγητος αέρας?το φανερώνουν οι άσβηστες επιγραφές και τα πολύχρωμα ψηφιδωτά?το γράφουν, με χρυσά γράμματα, τα συγγράμματα όλου του κόσμου. Όπου και να περπατήσεις, θ’ απαντήσεις έναν σπασμένο κίονα, να σου θυμίζει ποιοι λάμπρυναν τον αγιασμένο αυτό τόπο. Έν’ ακρωτηριασμένο άγαλμα θέλει να σου πει μια ιστορία, προσπαθώντας να κλείσει κάποια βάρβαρη χαρακιά, να μην τη δεις και το συμπονέσεις – δεν το επιτρέπει η περηφάνια του να ελπίζει στη φροντίδα και στην ελεημοσύνη των ξένων. Ακόμα κι ο αέρας, καθώς σου χαϊδεύει το πρόσωπο, σου ψιθυρίζει τραγούδια και λόγια ελληνικά! Θ’ ακούσεις τον Όμηρο να διηγείται τα πάθη θεών κι ανθρώπων?τη Σαπφώ, τον Αλκαίο και τον Τέρπανδρο, να περιδιαβαίνουν πόλεις και χωριά συνθέτοντας μελωδίες, υμνώντας τη ζωή, τη χαρά, την ομορφιά και τον έρωτα.
Καθώς αναχωρούσες σε σταμάτησε, τραβώντας το χέρι σου, μια μαυροφορεμένη γερόντισσα και, με φτωχά ελληνικά, σε κατευόδωσε μ’ ένα καλάθι δροσερά σύκα, πεσκέσι για τον δρόμο, μ’ ένα σταυροκόπημα στα γρήγορα και μια παράκληση: «Να μη μας ξεχνάτε, να ’ρχεστε να περπατάτε εδώ, στους δρόμους μας, να μιλάτε τη λαλιά μας την προγονική να σας ακούμε, για να ελπίζουμε».
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
