Λος Άντζελες

Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν –αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η ταχύτητα στον δρόμο δείχνει την ταχύτητα της ανθρώπινης προσδοκίας. Κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα. Οδήγα.