Ιστορία της Φιλοσοφίας ΙΙ

Στο δεύτερο τόμο, με αφετηρία το τέλος της βυζαντινής φιλοσοφίας και με κύρια χαρακτηριστικά -τόσο στην Ανατολή και στη Δύση- τη στροφή και το ενδιαφέρον στην κλασική αρχαιότητα (Αναγέννηση), εξετάζεται η μακρά περίοδος της νεοελληνικής φιλοσοφίας με τους σημαντικούς εκπροσώπους της, που είχαν έντονη εθνική συνείδηση, η οποία αναζωπυρώθηκε μέσα από τα ονόματα «έλλην» και «Ελλάς», κατά την περίοδο του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Έμφαση δίνεται στη φιλοσοφία ως βασική προϋπόθεση στην παιδεία και στην εκπαίδευση από το 16ο έως και τα μέσα του 19ου αιώνα και επιπλέον επιχειρείται μια όσο το δυνατό καλή προσέγγιση της παρουσίασης της φιλοσοφίας σήμερα. Το εγχείρημα αυτό συμπληρώνει στο τέλος του τόμου το ξεχωριστό κεφάλαιο για τη φιλοσοφία στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια σήμερα. Στην περίοδο που ακμάζει η φιλοσοφία της Αναγέννησης και αρχίζει η περίοδος του Διαφωτισμού τοποθετείται και η απαρχή της νεότερης ή νεοτερικής δυτικής φιλοσοφίας. Την περίοδο αυτή αναβίωσε ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, καθώς και το ενδιαφέρον για τα ανθρωπιστικά γράμματα, με άμεση συνέπεια την πτώση του σχολαστικισμού. Στο πλαίσιο αυτό περιγράφεται η ανάπτυξη του φιλοσοφικού στοχασμού και αναφέρονται οι βασικότεροι εκπρόσωποι της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού από το 16ο έως το 19ο αιώνα.