Η έννοια του κάλλους στον Διονύσιο Αρεοπαγίτη

Πρωταρχικός στόχος της παρούσας μελέτης είναι η κατανόηση και η ερμηνεία της έννοιας του κάλλους στον Ψευδο-Διονύσιο Αρεοπαγίτη. Υπό το φως μάλιστα της έννοιας του κάλλους εμβαθύνουμε σε οντολογικά και σε αισθητικά ζητήματα της όλης σκέψης του Ψευδο-Διονυσίου. Η διερεύνηση της έννοιας του κάλλους επιχειρείται βάσει του εννοιολογικού ζεύγους πρότυπο-εικόνα, υπερβατικό-ενυπάρχον. Στο ζεύγος αυτό αναφαίνεται η αξία, ο ορισμός και η λειτουργία του βαρυσήμαντου και με αρχαιοελληνικό υπόβαθρο όρου του κάλλους, που συνάμα αποτελεί και τον επικοινωνιακό κρίκο ανάμεσα στα δύο μέλη του. Για να απαντηθεί το ερώτημα που αφορά στην επιλογή της έννοιας του κάλλους καθώς και στον περιορισμό του ερευνητικού πεδίου στο έργο ενός στοχαστή, του Ψευδο-Διονυσίου Αρεοπαγίτη κρίνουμε αναγκαίο να αναφερθούμε συνοπτικά στο σύνολο της μελέτης. [...]
Στο πρώτο μέρος αναφέρονται στοιχεία περί του βίου και του έργου του Ψευδο-Διονυσίου. [...]
Στο δεύτερο μέρος γίνεται διεξοδικά λόγος για την προσπάθεια του Ψευδο-Διονυσίου να χρησιμοποιήσει και να μεταπλάσει το νεοπλατωνικό σχήμα της εικόνας και του παραδείγματος, προσαρμόζοντάς το στην αντίστοιχη χριστιανική διάκριση του δημιουργού άκτιστου Θεού από το κτιστό δημιούργημά του. [...]
Στο τρίτο μέρος της μελέτης εξετάζονται εκείνες οι κύριες κατευθύνσεις της διανόησης του Ψευδο-Διονυσίου οι οποίες προσεγγίζουν θεωρητικά την τέχνη. Συγκεκριμένα ο συγγραφέας των αρεοπαγιτικών έργων, έχοντας προφανώς υπόψη του τη μεσοπλατωνική και νεοπλατωνική αντίληψη περί της εικόνας του αισθητού, ανέρχεται υπό την επίδραση του Φίλωνος Αλεξανδρέως στην ιδεατή εικόνα, δηλαδή τους δημιουργικούς λόγους, που αποτελούν τις αόρατες εικόνες και έχουν ως κοινό τόπο τους το θείο νου, που ταυτίζεται με το ανώτατο κάλλος. [...]