Η Αληθινή Ιστορία της Αϊντας και του Ρανταμές

Μια σημείωση για την Αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές

Η Αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές γράφτηκε μέσα στην τετραετία 2001-2005 (η πρώτη γραφή είχε ολοκληρωθεί το καλοκαίρι του 2001). Σε βιβλίο εκδόθηκε το καλοκαίρι του 2005 από τις εκδόσεις Μauve, μαζί με 17 εικόνες της Έλενας Ναβροζίδου (ειδικά καμωμένες για το βιβλίο), και διακινήθηκε μαζί με το 10ο τεύχος του ομώνυμου περιοδικού.

Ουσιαστικά εκδότρια της Αληθινής Ιστορίας ήταν η αδελφή μου Αγγελική Τριαρίδου: την πίστεψε, με τον πρωτοεφηβικό ενθουσιασμό της, από τότε που της την περιέγραψα ως ασαφή ιδέα και την έφτασε μέχρι το τυπωμένο βιβλίο. Δεν μπορώ να της αντιγυρίσω τίποτε άλλο από την ευχαριστία μου – ίδιως όταν σκέφτομαι πως η επιμονή της ήταν που με οδήγησε σε μια τελική μορφή (αν, βέβαια μπορούμε να λέμε τόσο εύκολα μια τόσο βαριά κουβέντα).

Κι εφόσον μιλάμε για τη μορφή: η Αληθινή ιστορία είναι μια ακόμη αφήγηση – και κατά συνέπεια (και όπως κάθε αφήγηση) επιμένει πως δεν υπάρχει αληθινή ιστορία παρά ανθρώπινες λαχτάρες, άλλοτε εκτεθημένες στο φως κι άλλοτε κρυφές στο σκοτάδι. Ίσως γι αυτό να στέκομαι απέναντι από την Αΐντα του Βέρντι: Ναι, μεγάλη όπερα, ανεπανάληπτη, μα ελπίζω να υπάρχει και μια άλλη εκδοχή του κόσμου, πέρα τη Marcia των νικητών που περιφέρουν αιχμαλώτους σε απαίσιους θριάμβους.

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη της φίλης μου Τίνας Χρόνη (1974-2003), με την οποία βρεθήκαμε πολύ κοντά στα χρόνια 1993-1995. Θυμάμαι πως της Τίνας της άρεζαν πολύ οι ιστορίες με ήρωες που αρνούνται να συνηθίσουνε τα εντομοκτόνα και τις βραδινές προσευχές – εξάλλου κάτι τέτοιο νομίζω πως γύρεψε και στη ζωή της.

Θ. Τ. – τέλη του καλοκαιριού του 2005

***

2.
Της Αιγύπτου ο λαός

Μαζεύτηκαν τα παιδιά του Φαραώ,
οι γιοι του Νείλου οι ευλογημένοι,
του Φθα οι υπηρέτες οι παντοτινοί,
όλοι συνωστίζονται απ' το πρωί
στης Μέμφιδας τα πεζοδρόμια,
για να τ' ακούσουν με τα αυτιά τους
το όνομα του Αρχιστράτηγου του εκλεκτού.

Και κράζουν κάποιοι πληρωμένοι το όνομα του πρίγκιπα Οκίδ,
και κάποιοι άλλοι, έλαχιστοι, το όνομα του γέρο Θάμετι,
μα οι περισσότεροι φωνάζουν το όνομα του Ρανταμές,
χαλά ο κόσμος, και φυσικά σκεπάζονται τα ονόματα των άλλων,
και τα κοριτσόπουλα τσιρίζουν και λιποθυμούν.

Έτσι φωνάζουν για τον μελλοντικό τους αρχιστράτηγο –
αυτόν που θα νικήσει τους εχθρούς,
κι όποιον μολύνει το Ιερό Ποτάμι της Αιγύπτου
θα τον σβήσει από το πρόσωπο της γης.

(Αυτά στις πρώτες τις σειρές
γιατί πιο πίσω βέβαια στέκουμε εμείς,
της Αιγύπτου ο βουβός λαός).

Και περιμένουμε το σκήππτο του Φθα
κρεμασμένο παράλληλα στη γη όπως είναι
να γυρίσει προς τον ουρανό.
Και περιμένουμε τον Ράμφι, τον Μέγα Αρχιερέα,
να μας ντελαλήσει την απόφαση του θεού
για να πληρωθεί ο Αρχαίος ο Χρησμός
και να σωθεί η Αίγυπτός μας.

Α, ήταν ο ίδιος ο Ράμφις που μας αποκάλυψε
ετούτο τον παμπάλαιο Χρησμό
στην τελετή της ενθρόνισης του Αμινράκ,
πριν απο είκοσι κι έναν χρόνους – οι παλιότεροι το θυμούνται καλά,
τέτοια θεάματα δεν ξεχνιούνται.
Την ώρα που παρέδιδε το σκήπτρο της Αιγύπτου,
ένα κόκκινο φίδι έπεσε από τον ουρανό
μπροστά στα πόδια του νεαρού Φαραώ·
ο Μέγας Αρχιερέας αμέσως το σύντριψε με το ραβδί του
κι μονομιάς γονάτισε κι ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό:
«Ο Φθα με καλεί Φαραώ Αμινράκ,
να σου φανερώσω τον Αρχαίο του τον Χρησμό,
αυτόν που χάραξε σε πέτρα πριν καν ελευθερώσει
τον Άγιο Νείλο απ' τη Μεγάλη Φλέβα της Καρδιάς Του…»
Κι ύστερα, με λόγια αργά κι επίσημακατά το πρέπον, το ανήγγειλε:
«Στον εικοστό πρώτο χρόνο της βασιλείας
του εικοστού πρώτου Φαραώ
της εικοστής πρώτης Βασιλικής Δυναστείας
θα κριθεί η τύχη του Βασιλείου της Αιγύπτου
ενάντια στους εχθρούς που μολύνουν το Ιερό Ποτάμι…».

Αυτά μας είπε ο Ράμφις, αυτά πιστέψαμε.
Και για είκοσι ένα χρόνια ετοιμαζόμαστε
για την Υπέρτατη τη Μάχη.
Στρατολογεί άντρες, τους εκπαιδεύουμε,
λεηλατούμε τις πολιτείες των μαυροκέφαλων –
τι πολιτείες, κάτι καλύβια είναι, κάτι σπηλιές μέσα στην άμμο,
πού να φανταστούνε πολιτείες σαν τις δικές μας οι μιαροί.
Μα κι αν χαλάμε τις καλύβες τους,
αυτοί πάλι ξανάρχονται
και βάζουν το στόμα τους στα νερά μας –
α, δεν καταλαβαίνουν από φόβο,
θέλουν σύντριμμα στο κεφάλι, σαν τα φίδια.

Και πέρασαν τα εικοσιένα χρόνια
και τώρα πια έφτασε η ώρα της Μάχης της Υπέρτατης:
ο αρχιστράτηγος που θα ορίσει ο Φθα
θα συντρίψει τους Αιθίοπες και τον άθλιο αρχηγό τους,
τον ανόσιο βασιλιά Αμονάσρο – επιτέλους.
Και μετά θα έρθει των υπολοίπων η σειρά,
που μολύνουν του ποταμιού μας τα ιερά νερά.

Μα ποιος, λοιπόν, θα είναι ο εκλεκτός;
Μήπως ο γέροντας Θάμετις, που ξέρει τα στρατιωτικά όσο κανένας;
Μήπως ο πρίγκιπας Οκίδ, ο ανηψιός του Φαραώ
που έχει στις φλέβες του το αίμα το βασιλικό,
και ηδονίζεται όταν σκοτώνει δούλους σιδεροδέσμιους;
Ή μήπως ο φρούραρχος του παλατιού, ο Ρανταμές,
γιος ταπεινού ξυλουργού, μα της Αιγύπτου
ο πιο καλός πολεμιστής, ο πιο γενναίος;
Και να, το σκήπτρο του Φθα γυρίζει προς τον ουρανό
κι ο Ράμφις με βήμα μεγαλόπρεπο μπαίνει στο ναό -
θα βγει και θα μάθουμε…

Και κράζουν κάποιοι πληρωμένοι το όνομα του πρίγκιπα Οκίδ,
και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι, το όνομα του γέρο Θάμετι,
μα οι περισσότεροι φωνάζουν το όνομα του Ρανταμές,
του φρούραρχου του παλατιού.

Αυτά στις πρώτες τις σειρές
γιατί πιο πίσω βέβαια στέκουμε βουβοί εμείς,
της Αιγύπτου ο λαός…

Κι ας τσιρίζουν τα κοριτσόπουλα για τον Ρανταμές,
κι ας χαλάνε τον κόσμο για τον εκλεκτό τους.
Εμείς, της Αιγύπτου ο βουβός λαός, λέμε:
ας είναι όποιος θέλει,
φτάνει να τελειώνει με τους μαυροκέφαλους.