Πώς γίνεται το καθετί

Όσο κοινότοπο κι αν είναι το "Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις" το βιβλίο αυτό το επιβεβαιώνει, αφού μόνο με εικόνες δίνει πρακτικές οδηγίες για χίλια δυο καθημερινά πράγματα, από το δέσιμο της γραβάτας, το πώς τοποθετούμε τα σερβίτσια μέχρι το πώς πρέπει να σηκώνουμε ένα κιβώτιο χωρίς να πάθουμε λουμπάγκο.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ζούμε σε μια χώρα όπου όλοι ξέρουν τα πάντα και επιπλέον - κατά δήλωσή τους - τα κάνουν όλα με μοναδικό στυλ και επιτυχία. Ασχέτως του αν αυτές οι δηλώσεις, που ακούμε συχνά πυκνά να εκτοξεύονται γύρω μας, αποτελούν υλικό για μια ψυχομετρική μελέτη σχετικά με την ωριμότητα και την ψυχική ισορροπία των Ελλήνων, δείχνουν και το επίπεδο της άγνοιας που μας χαρακτηρίζει ως φυλή. Και όμως! Ακόμη και το ξεβούλωμα του νεροχύτη, η τοποθέτηση ρόλεϊ (μπικουτί) για πεταχτό τσουλούφι, η χρησιμοποίηση του πυροσβεστήρα, το πριόνισμα ενός ξύλου, ή το σωστό περπάτημα έχουν τα μυστικά τους. Πόσο μάλλον το πώς τοποθετούμε κούνια (ανάρτηση) σε ένα σπασμένο χέρι, πώς μεταφέρουμε έναν τραυματία, πώς αφαιρούμε ένα ξένο σώμα από το μάτι. Το βιβλίο της Μακνάιτ-Τροντζ είναι ένας χρήσιμος εικονογραφημένος οδηγός που αγκαλιάζει κάθε τομέα της καθημερινότητάς μας: ατομικό καλλωπισμό και υγιεινή, καλούς τρόπους, σπίτι, οικογένεια, ασφάλεια, ασκήσεις και αθλήματα.

Επιπλέον, μας λέει πώς τίποτε δεν είναι τόσο απλό ώστε να μη χρειάζεται συγκέντρωση και προπαρασκευή για να το φέρουμε εις πέρας. Φυλλομετρώντας τις εικόνες του μαθαίνουμε, έτσι όπως ποτέ δεν μας έμαθαν από το σπίτι, πώς να αφαιρούμε τις ανεπιθύμητες τρίχες που φυτρώνουν στα ρουθούνια ή στα αφτιά, πώς να κρατάμε το ακουστικό του τηλεφώνου, πώς να σβήνουμε μια φωτιά στην ύπαιθρο, πώς να κρατάμε το τιμόνι του αυτοκινήτου, πώς να σερβίρουμε στο τένις, πώς να τοποθετούμε το δόλωμα στο αγκίστρι, πώς να σηκώνουμε ένα βάρος, πώς να δίνουμε το φάρμακο στον σκύλο, πώς να στρώνουμε το κρεβάτι, πώς να φασκιώνουμε το μωρό, πώς να μαζεύουμε τα ψίχουλα από το τραπέζι, πώς να χρησιμοποιούμε τα κινέζικα ξυλάκια γιά φαγητό. Ισως ακουστούν κάποιες φωνές πως όλα αυτά δεν είναι παρά υπερβολές και υποχόνδρια καμώματα. Αυτοί όμως που θα εκφέρουν μια τέτοια γνώμη, ας προσέξουν: κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για έλλειψη στυλ, ύφους δηλαδή. Και όπως λέει ένας αφορισμός του Ζωρζ Λουί ντε Μπυφόν από τον λόγο που εξεφώνησε το 1753 με την ευκαιρία εισδοχής του στη Γαλλική Ακαδημία, «το ύφος είναι ο άνθρωπος!»



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

Το ΒΗΜΑ, 20/08/2006