Θησέας, Ο τελευταίος των ανίκητων

Ποιος ήταν τελικά ο Θησέας; Ένας ακόμη μυθικός ήρωας ή κάτι παραπάνω;
Συνδέεται άραγε η αποκάλυψη ενός μυστικού με μία απόπειρα δολοφονίας που αυτουργός της είναι η Μήδεια; Οι Αμαζόνες ήταν τόσο αδίστακτες όσο ο Προκρούστης και οι υπόλοιποι ληστές της εποχής; Πήρε ο Θησέας από τον Κρέοντα τους νεκρούς των «επτά επί Θήβας», για να τους θάψουνε οι ικέτιδες, μετά από νίκη ή πίστεικε ο Κρέων και τους έδωσε αμαχητί; Ήταν ο Λαβύρινθος το θησαυροφυλάκιο του Μίνωα κι ο Μινώταυρος ο θησαυροφύλακάς του; Ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάδνη ή του την πήρε ο Ιππόλυτος; Ο Δαίδαλος συνδέεται με τον θάνατο του βασιλιά Μίνωα; Πώς εξελίχθηκαν τα παιχνίδια για τους θρόνους;
Το παρόν βιβλίο αποτελεί ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα που φωτίζει πτυχές της μυθολογίας που αγνοούσαμε ή είχαμε ξεχάσει εντελώς, καλύπτοντας έτσι ένα μεγάλο μέρος της. Ο Θοδωρής Τρυφέρης χρησιμοποιώντας μια ιδιότυπη γλώσσα προσιδιάζουσα στην προφορική αφήγηση, αξιοποιώντας τις καταγραμμένες ιστορικές και μυθιστορικές γνώσεις και αντλώντας –άμεσα ή έμμεσα- στοιχεία από τον Πλούταρχο, τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη, τον Ευρυπίδη, τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο και πολλούς άλλους, μας παρουσιάζει τον Θησέα που μας σαγηνεύει με τα κατορθώματά του. Μας εξιστορεί «γεγονότα», όπως η Αργοναυτική Εκστρατεία, ο Καλυδώνιος Κάπρος, η Κενταυρομαχία, οι Αμαζονομαχίες, τα Ελευσίνια Μυστήρια, τα Ταυροκαθάψια, ο μίτος της Αριάδνης και το η Περιγούνη, ο Ηρακλής, οι Παλλαντίδες, τα Ελευσίνια Μυστήρια, ο μίτος της Αριάδνης και το τέλος του Μινώταυρου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες… Μας ξανασυστήνει πρόσωπα των καιρών εκείνων όπως ο Ηρακλής, ο Πιτθέας, ο Αιγαίας, ο Μίνωας, η Αριάδνη, η Αντιόπη, η Ιππολύτη, ο Πειρίθους, η Φαίδρα, ο Ιάσων, ο Κένταυρος Χείρων, οι Παλλαντίδες, η Εκάλη, ο Κρέων, ο Ιππόλυτος, ο Ευρυσθέας, ο Μενεσθέας, η Ωραία Ελένη, ο Φιλοκτήτης, ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας, ο Λυκομήδης, ο Πλούτωνας, ο Χάρωνας.
Εκτός από τα ήθη, τα έθιμα και τα «πεπραγμένα» τότε εποχής μας υπενθυμίζει τις αξίες της ζωής και όλα αυτά για τα οποία οφείλουμε να παλέψουμε, ενώ με διακριτικό τρόπο μας επισημαίνει ότι «η εξουσία δεν διαφθείρει τους ανθρώπους αλλά οι άνθρωποι την εξουσία».