Μεταξύ Μάνης και Τσακωνιάς

Η παρούσα μελέτη εστιάζει στη συγκρότηση και την ιστορική διαδρομή δύο οικισμών της νοτιοανατολικής Λακωνίας, των Παπαδιανίκων και των Κοντεβιανίκων (σημ. Ασωπού), γνωστών παλαιότερα και ως Καλύβια Φοινικίου, από τα μέσα του 17ου μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Μέσα από τις εντυπώσεις παλαιών περιηγητών και ιστοριογράφων, καθώς κι έναν μεγάλο αριθμό ανέκδοτων πηγών από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τραπέζης και άλλων ιδιωτικών και δημόσιων συλλογών, ο αναγνώστης έρχεται σε άμεση επαφή, όχι μόνο με τα γεγονότα-σταθμούς της τοπικής μικροϊστορίας, αλλά και με τις πολυεπίπεδες επαγγελματικές, κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, που συνέδεαν και διαχώριζαν άλλοτε τους κατοίκους της λακωνικής υπαίθρου. Βλέπει αγρότες και ποιμένες να συνάπτουν συμφωνητικά, παραγωγούς κι εμπόρους να κοστολογούν και να μεταπωλούν την πραμάτεια τους, ιδιοκτήτες να αντιμάχονται στα όρια των χωραφιών τους για λίγα μέτρα γης ή για τους καρπούς διαφιλονικούμενων δέντρων, οικογένειες να καταρτίζουν προικοσύμφωνα προκειμένου να παντρέψουν τα παιδιά τους και ν’ αυξήσουν την περιουσία και την επιρροή τους… Ακόμη, ακολουθεί πρόσφυγες και μετανάστες στα αποδημητικά τους ταξίδια και βιώνει εκ του σύνεγγυς τον αγώνα των δύο κοινοτήτων να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες που συνεπαγόταν η συχνή εναλλαγή ξένων επικυριάρχων και, τελικά, η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Με αυτό τον τρόπο, οι ιστορικές καταβολές ενός ολόκληρου αγροτικού πληθυσμού της πελοποννησιακής επαρχίας αναδύονται από τη βουβή –σχεδόν αόρατη– κατάσταση, που τους έχει επιβάλει η σύγχρονη ιστορική έρευνα, και ανασυντίθενται πάνω σε στέρεες βάσεις αποκτώντας ξανά «φωνή» και υπόσταση έπειτα από αιώνες.