Τζοτζό θέλω να με λένε ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Παλιότερα πίστευα πως οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους ξεχωριστά πρόσωπα και πως η ανθρωπότητα, παρ' όλες τις παλινδρομήσεις, πορευόταν προς ένα ανώτερο πεπρωμένο, κι ένιωθα την ανθρώπινη δυστυχία σαν μια προσωρινή αδικία και προσπαθούσα να κάνω ό,τι μου ήταν μπορετό ν' ανακουφίσω τον οποιονδήποτε φουκαρά.
Σήμερα όμως όλες οι ιστορίες του κόσμου μ' αφήνουν αδιάφορο, είναι παγίδες, για κείνον που είναι μόνος του, που είναι ξένος και που γι' αυτόν ολόκληρος ο κόσμος είναι οι αμπελώνες του και τα μποστάνια του. Αυτός δεν ανήκει σ' εκείνους που περιμένουν να περάσει ο χειμώνας καθισμένοι γύρω από ένα μαγκάλι, γυρίζει στις παγωμένες στέπες σαν λευκή αρκούδα, του αρέσει να περπατάει μέσα στη χιονοθύελλα, έστω κι αν κινδυνεύει να τον σκεπάσει το χιόνι.
Δεν έχω κανέναν που ν' αγαπώ, κι ούτε που θέλω, δε δέχομαι κανένα στρίμωγμα, καμιά πειθαρχία, ούτε τις εποχιακές τους ηθικές, που είναι σαν τις φράουλες την άνοιξη και σαν τα παγωτά το καλοκαίρι.
Δεν αξίζει κανένας κόπος για να ζήσεις ανάμεσα σε τούτον τον κόσμο. Εκείνο που έχει αξία είναι να μπορείς να γίνεσαι ένα ζώο που να τα καταλαβαίνει όλα κι να επιμένεις να είσαι ζώο, κι όταν οι άλλοι, για να μπουν στα σπίτια τους, καθαρίζουν τα παπούτσια τους στα ποδόμακτρα, εσύ, που θα έρχεσαι απο τους βάλτους, να μπαίνεις με τις λασπωμένες αρβύλες σου στα σαλόνια τους με τα παχιά χαλιά και να αφήνεις αποτυπώματα, κόκκινα αποτυπώματα σαν αίμα.
Σε όλα, σε κάθε σου κίνηση να υπάρχει η ηρεμία, η αδιαφορία, το νωχελικό περπάτημα του λιονταριού.