Τα άυλα θηρία της ψυχής

«Όταν σε μια ανακατεμένη ντουλάπα κλείσεις τα πορτόφυλλά της, δε σημαίνει πως η ντουλάπα έχει τακτοποιηθεί. Απλώς κρύβεις την ανακατωσούρα της για όσο διάστημα δεν τη χρησιμοποιείς. Όταν όμως χρειαστεί να πάρεις κάτι από μέσα και την ξανανοίξεις, βρίσκεις μπροστά σου αυτό από το οποίο πριν από λίγο νόμιζες ότι είχες ξεμπερδέψει… Ένα χάος! »Σημασία έχει να μην κάνεις το ίδιο και με τη ζωή σου… Να μην αφήσεις τα γεγονότα να σε παρασύρουν στη δίνη τους μπερδεύοντας τα πάντα γύρω σου. Το χρέος σου απέναντι στον Πέτρο, την οικογένειά σου, αλλά κυρίως στον εαυτό σου, είναι να τακτοποιήσεις το καθετί εκεί που πρέπει, ώστε να συνεχίσεις να ζεις. Καλώς ή κακώς κάποιος εκεί επάνω αποφάσισε για σένα. Κι εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να δεχτείς το θέλημά Του. Και κάποια στιγμή, όταν όλα θα είναι νοικοκυρεμένα γύρω σου κι εσύ ήρεμη, ίσως καταφέρεις να απαντήσεις το “γιατί” που σε τριβελίζει…» Με αυτά τα λόγια, τη δική του θεωρία της ντουλάπας όπως την αποκαλούσε, ο Δημήτρης, καθοδηγούμενος από την άδολη αγάπη του για την Εύα, προσπάθησε να της εμφυσήσει την επιθυμία να βγει από το πένθος της και να συνεχίσει τη ζωή της. Η Εύα χωρίς να γνωρίζει τα συναισθήματά του αποφάσισε, αν και τον γνώριζε ελάχιστα, να κάνει βίωμα την πρωτότυπη θεωρία του και να διεκδικήσει ξανά τα όνειρά της που για οχτώ χρόνια ζούσαν καταχωνιασμένα κάτω από την ισχυρή προσωπικότητα του Πέτρου και τις ανάγκες του. Ο Πέτρος ήταν ο εφηβικός της έρωτας. Η πρώτη και μεγάλη της αγάπη. Ωστόσο, η γνωριμία της με τον Δημήτρη θα την κάνει να δει τα πράγματα, αφού καταφέρει να ξεπεράσει τις ενοχές της, από μια διαφορετική πλευρά που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Κοντά στον Δημήτρη θα βιώσει πρωτόγνωρα συναισθήματα, μέχρι τη στιγμή που φαντάσματα από το παρελθόν θα ξεπηδήσουν αναπάντεχα μπροστά στα μάτια της διεκδικώντας βίαια όσα λανθασμένα πίστεψαν κάποτε ότι τους ανήκαν.