Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια

Η τάξη μου ξαναγίνεται η οικογένειά μου. Έχω σχεδόν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι έτσι θα πορευτώ στη ζωή, δύσκολα θα επουλωθούν τα τραύματα τόσων απωλειών. Μα ό,τι και να έγινε ήταν επιλογή μου. Απλά, δεν είχα την τύχη με το μέρος μου. Το μωρό μου έπρεπε να είχε σωθεί, κάποιος τρόπος θα υπήρχε. Με το μωρό θα αποκτούσα στόχο, ένα μικρό φωτεινό νόημα. Κι όταν μέσα στη μαυρίλα και στη μοναξιά δεν μου κολλάει ύπνος, οι σκηνές της αποβολής καρφώνονται στο μυαλό μου· θέλω να τις ξαναζώ, θέλω να τις μοιραστώ. Και τότε σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσε ο Μπιλ αν ήξερε την αλήθεια. Να έβλεπα το όμορφο πρόσωπό του παραμορφωμένο από τον πόνο, να χάνει την ψυχραιμία του, να γίνεται ένα τίποτα. Ναι, θέλω εκδίκηση. Μέσα στη μοναξιά μου η μεγαλοσύνη μου με εγκαταλείπει.

Aγγλία. Mια μαθήτρια, ένα κρούσμα σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας, μια καθηγήτρια, ένα σκάνδαλο βαμμένο με αίμα. Iστορίες αλήθειας, εικόνες θάρρους, ένα βιβλίο-reality, αν η πραγματικότητα μπορεί ποτέ να αιχμαλωτιστεί στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. H Πελούσα Tσαντάκη, ύστερα από έρευνα δύο χρόνων, συναντά σαν μια άλλη Έριν Mπρόκοβιτς τους ήρωές της στα σπίτια τους, όταν αυτοί δεν "κατοικούν" πια εκεί, όταν τα δελτία ειδήσεων έχουν τελειώσει, όταν οι στατιστικές γεμίζουν μηδενικά. Tο βιβλίο βασίζεται όχι σε μία αλλά σε δεκάδες αληθινές ιστορίες νεαρών κοριτσιών και αγοριών που "έφυγαν" νωρίς όταν συνάντησαν άθελά τους τις ...τρελές αγελάδες. H συγγραφέας συναντά θύτες και θύματα, αθώους και ενόχους, τρελούς και νοήμονες, σε μια περιπέτεια ψυχής, περισσότερο μια σταυροφορία της Άντζυ από την Aγγλία στην Eλλάδα και από εκεί πάλι πίσω, από τη δεκαετία του '90 μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου και το 2001, από το "γιατί" στο "τέλος". Ένα βιβλίο για την αισχροκέρδεια, τις αλήθειες, τα μυστικά και τα ψέματα, τους χορτοφάγους και τους κρεατοφάγους, ένα βιβλίο για όσους ξέρουν να ερωτεύονται και να ξεγελούν τους άλλους, ένα μυθιστόρημα με ανατροπές, σελίδες με θέα σε έναν κόσμο με ασπρόμαυρες βούλες.