Ομπλόμοβα ή οι κακοί πεθαίνουν νέοι

«Μωρό μου, έχεις ποτέ κουνήσει την ουρίτσα σου για έναν αρσενικό, έστω και λιγάκι;»
«Άν δεν σ' αρέσει ο έρωτας που κάνω», του είπε, «μπορείς ανά πάσα στιγμή να πας αλλού».
Αλλού δεν υπήρχε να πάει. Η Κάρλα ήταν το βάσανο του Πάρκυ, η λευκή του πόρνη. Θα έπρεπε να την είχε διαγράψει από τη ζωή του, αυτήν και όλα τα σκουπίδια που κουβαλούσε μαζί της, αλλά δεν μπορούσε. Έμοιαζε με φυγάδα μέσα στο ίδιο το λημέρι του, το σπίτι με τα δώδεκα δωμάτια πάνω από τις φτωχικές σκεπές του Χάρλεμ, στο Σούγκαρ Χιλλ. Η Κάρλα δεν έβγαινε ποτέ από εκεί. Έτρωγε σοκολάτες, φλυαρούσε στο τηλέφωνο και καταβρόχθζε βιβλία ξαπλωμένη στο υπέρδιπλο κρεβάτι του. Θα έπρεπε να είχε γίνει ιπποπόταμος, τα οπίσθιά της να είχαν φτάσει στο ταβάνι, αλλά παρέμενε όμορφη...





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο Τζέρομ Τσάριν, συγγραφέας της «Τετραλογίας του Ισαάκ Σαϊντέλ», δίνει σ' αυτό το καταιγιστικό, αφτιασίδωτο αφήγημα το κοφτό μοντάζ ενός film-noire και την ατμόσφαιρα των «αμαρτωλών» στίχων του Μποντλέρ. Στο βάθος του μύθου του κινούνται οι αναφορές στον Chester Himes, πατέρα του μαύρου αστυνομικού μυθιστορήματος, αλλά και σε πιο κλασικά αναγνώσματα όπως ο «Ομπλόμωφ» του Ιβάν Γκοντσάροβ του 1858, ένας ήρωας βυθισμένος στη λαγνεία και την ονειροπόληση. Το θηλυκό πάρισο του Ομπλόμωφ είναι μια νεαρή πόρνη που δεν μετακινείται από το κρεβάτι της, που τρώει μόνο πικρές σοκολάτες, αλλά που μπορεί ν' αποκαθηλώσει τα γαλόνια μαύρων στρατηγών στο Πεντάγωνο και να διαλύσει τις τοπικές μαφίες από το Χάρλεμ ώς το Κάνσας Σίτι. Αθώα, και γι' αυτό ακαταμάχητη, ξετρελαίνει τους πελάτες της κάνοντας τα ελάχιστα και θυμίζοντας τόσο την «Αθώα Ερέντιρα» όσο και την «Αισχροτάτη Εριέττα». Και κάτι ακόμη: Αυτή η νωχελική και λάγνα επαγγελματίας είναι φανατική βιβλιοφάγος, γεγονός που εξάπτει ακόμη περισσότερο τους γιάπηδες δικηγόρους ή τους βασιλιάδες του κοντραμπάντο που τη διεκδικούν. Χαμός λοιπόν στο Χάρλεμ, θάνατος και ηδονή, με τον έρωτα στο τέλος να θριαμβεύει σπαραξικάρδια, σ' αυτό το αντιηρωικό μεταβατικό κείμενο που υπόγεια σαρκάζει ό,τι εξωτερικά υπολήπτεται, καθώς «αισχρές, σιγά, για τις γυναίκες λέγαμε ιστορίες». Πρόκειται δηλαδή εδώ για το σύμβολο της πόρνης που ανάγεται σε απόλυτο θήλυ, στη δαίμονα της λαγνείας, υπνωτίζοντας και καταστρέφοντας στρατιές αρσενικών. Η μετάφραση δεν προδίδει, φαντάζομαι, το ρυθμό του πρωτότυπου, ενώ -επιτέλους!- βρήκαμε ένα λάθος στον Σταύρο Πετσόπουλο. Στη σελίδα 42 αντί «πελάτες» γράφει «πλάτες»! Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της τελειότητας.



ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 18/07/2003