Όταν το γέλιο στέγνωνε το δάκρυ

Ξαφνικά η ειρήνη πέταξε μακριά κι απλώθηκε τριγύρω σκοτάδι. Φρίκη, τρόμος, πείνα, σκλαβιά και παγωνιά θανάτου... Τέτοια ήταν η εικόνα της ζωής μας, μιας ζωής γεμάτης απόγνωση, μέχρι τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του '40. Τότε όλοι οι Έλληνες αγωνίστηκαν για την επιβίωση. Ο καθένας με το δικό του τρόπο και τα παιδιά με τα γέλια και τα παιχνίδια τους. Έτσι κάνουν πάντοτε τα παιδιά σ' όλον τον κόσμο... Με τα παιχνίδια και τα γέλια τους εξορκίζουν τους δαίμονες, διώχνουν τον φόβο και στεγνώνουν τα δάκρυα όλων. Μικρών και μεγάλων! Όταν οι μεγάλες φουρτούνες πέρασαν, ήρθαν άλλα δεινά. Ήταν οι αιματοβαμμένοι αγώνες για τα πολιτικά "πιστεύω", τα ανθρώπινα πάθη κι οι παλιοί λογαριασμοί που "σώνει και καλά" έπρεπε να εξοφληθούν. Αδικοχαμένοι πήγαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι... Χαμένη πήγε κι η υπόλοιπη δεκαετία του '40. Τι κρίμα! Σε ώριμη ηλικία τόλμησα να γράψω τις αναμνήσεις μου από την κρισιμότερη περίοδο του περασμένου αιώνα. Παρουσιάζω όσα έζησα σε μαρτυρίες και παραθέτω εικόνες από τη δεκαετία αυτή, ελπίζοντας ότι τα προσωπικά μου βιώματα θα δώσουν κάποιο άλλο χρώμα στην αντικειμενική Ιστορία της εποχής.