Εκτός οπτικού πεδίου

"Βλακείες. Η αυτοέκφραση είναι απλώς ένας ξεχωριστός τρόπος που έχει ο καθένας μας να παπαγαλίζει τις νοικιασμένες του ιδέες. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η πολυδιαφημισμένη μας μοναδικότητα. Για αυτό και δεν υπάρχουν πια μεγέθη. Όλες οι ιδέες, τα ρεύματα, τα κινήματα, το "πριν" και το "τώρα" μίκρυναν για να φτάσουν στα μέτρα μας. Ο ζήλος και το πάθος ανήκουν πλέον μονάχα στους γραφικούς και τους κρετίνους. Οι υπόλοιποι αρκούμαστε απλώς στον βρασμό σε σιγανή φωτιά και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Ελευθερία σημαίνει πια απλώς ησυχία. Όσο για όλες αυτές τις ιδιοφυείς θεωρίες των ανατολικών για την αρμονία, την ενότητα και την αποδοχή; Στο δυτικό μας τσίρκο γίνονται αντιληπτές μόνο ως μια ισοπέδωση του τύπου "οτιδήποτε είναι, ή θα μπορούσε να είναι, ίδιο με οτιδήποτε άλλο". Αυτό, αν με καταλαβαίνεις, μας αφήνει, ως μόνη δυνατή επιλογή, την ήσυχη σούπα της χαύνωσης [...]
Κάτι έλεγες για τους ανθρώπους πριν κυλήσω στην τρέλα, θυμάμαι".
"Έλεγα πως πιστεύω στους ανθρώπους, γιατί, αν θέλουν, είναι ικανοί για τα πάντα. Αυτό τουλάχιστον είχα στο μυαλό μου να πω, πριν σε ακούσω".
"Σχεδόν θα συμφωνήσω μαζί σου. Είναι ικανοί για τα πάντα, εκτός από το να ευτυχήσουν".

Μέσα στις σελίδες αυτές ζουν άνθρωποι που ξέρεις. Ακόμη κι αν δε σου θυμίσουν τίποτα με την πρώτη ματιά. Άνθρωποι που ζητούν κάτι, ακόμη κι αν κάποιοι από αυτούς δεν ξέρουν τι ακριβώς. Άνθρωποι που θα έβλεπες συχνά γύρω σου αν κοιτούσες λίγο πιο προσεκτικά. Στο δρόμο, στο καφέ, παντού. Ίσως ακόμη και σε έναν καθρέφτη.