Όταν το φεγγάρι έκλεισε τα μάτια

Ανατολική Θράκη, 1908. Μέσα στις φλόγες του πολέμου γεννιέται ένας έρωτας που ακολουθεί τα χνάρια των ξεριζωμένων της πατρίδας που χάθηκε για πάντα. Ο Ρήγας δίνει στη Ζώγια μια υπόσχεση, πως ό,τι κι αν συμβεί, εκείνος θα γυρίσει. Μα οι σφαίρες δεν επιλέγουν το στόχο τους με βάση την αγάπη...
Οι δρόμοι τους χωρίζουν, οι τύχες τους αγνοούνται και το φεγγάρι κλείνει τα μάτια μπροστά στις σπαραχτικές παρακλήσεις και στα βάσανά τους...

Μόνη παρηγοριά της Ζώγιας το παιδί που έχει στα σπλάχνα της. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος εκτελεστής της ευτυχίας… «Το παιδί σου πέθανε στη γέννα…», θα της πουν και θα της το αρπάξουν μέσα από τα χέρια. Πώς να αντέξει τον δεύτερο χαμό; Το δράμα του ξεριζωμού και της προσωπικής της μοίρας ξεκινά...
Τα γιουρούσια των Βουλγάρων θα ξεκληρίσουν οικογένειες και οι γυναίκες θα γίνουν λάφυρο στα χέρια τους. Η μοίρα της Ζώγιας δεν θα είναι διαφορετική.
Η λύτρωση βρίσκεται στη φυγή, στην αναζήτηση της εξιλέωσης και στη βαθιά πίστη της ότι η αγάπη δεν πεθαίνει… Γιατί βαθιά μέσα της ξέρει πως ο Ρήγας δεν τη λησμόνησε… Γιατί μια μάνα νιώθει την ανάσα του παιδιού της, ακόμα κι αν της έχουν πει πως το παιδί της χάθηκε...

Το οδοιπορικό μας αγάπης μέσα από τον πόνο της απώλειας. Μια αγάπης που δεν μπορεί να ξεχαστεί όσα χρόνια και αν περάσουν, που είναι γραφτό της να αναγεννηθεί από τις στάχτες της...