Το ποτάμι της μοίρας

Μέσα στα μεγάλα βάθη του χρόνου, οι ματιές και τα χαμόγελα ανασταίνουν μνήμες και μας καλούν σε μια γιορτή, που συνήθως είμαστε προσκεκλημένοι και οικοδεσπότες. Συνθέτουμε μόνοι την μουσική της γιορτής και σιγοτραγουδάμε τα λόγια που ανακαλούμε από την εποχή των μεγάλων ερώτων μας. Ερώτων που δεν έσβησαν γιατί απλά δεν άναψαν. Έτσι, δεν τελείωσαν ποτέ, αφού δεν άρχισαν ποτέ κανονικά. Δεν ταξίδεψαν ή ταξίδεψαν μα δεν επέστρεψαν και ακόμα, τους περιμένουμε.

Η αγάπη είναι παράξενη. Είναι ασύλληπτη και απύθμενη. Είναι ο αέρας που δεν πιάνεται. Είναι το φως, που χωρίς αυτό δεν ζει τίποτε. Είναι ποτάμι, είναι θάλασσα, είναι ουρανός. Πόσο ποθούμε να κολυμπήσουμε σε αυτή τη θάλασσα! Πόσο ψάχνουμε τρόπους να πετάξουμε σε αυτόν τον ουρανό! Πόσο έτοιμοι είμαστε να πνιγούμε σε αυτό το ποτάμι…

Κύκλος φωτός γεμάτος σκοτάδι. Σκιές γύρω από το στεφάνι που περπατάμε. Φωτιές, κόλαση, παράδεισος και όλα δικά μας. Όλα θησαυρός…όλα τιμωρία…όλα δικαίωση… «πόσο έτοιμη είμαι να πνίγω σε αυτό το ποτάμι; Πόσα μέλη μου είμαι διατεθειμένη να προσφέρω σε αυτή την νάρκη;
«Έχω χάσει και έχω κερδίσει αλλά τώρα θα πρέπει να ζήσω…αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα. Θα τραβήξω το σεντόνι της γης και θα αποκαλύψω τι κρύβεται από κάτω. Το δικό μου δέρμα είναι το σεντόνι του και το δικό του σώμα είναι το δικό μου πάπλωμα…πότε το αναζητώ γιατί κρυώνω…πότε δεν το αντέχω γιατί με πνίγει η θερμότητά του…πρέπει να ζήσω, τώρα; Πώς να ζήσω κάτι που δεν υπάρχει; Κάτι που απλά θα ήθελα να υπάρχει; Πώς να προχωρήσω σε ένα δρόμο που δεν φτάνει κάπου; Πόσο έτοιμη είμαι να δώσω εμένα στο τίποτα; Πόσο έτοιμη είμαι να γίνω το πάντα στο ποτέ και το κενό στο απόλυτο;

Aπόσπασμα από το βιβλίο.