Η στέπα

... Το αγοράκι προσπαθούσε να δει καλά όλα τα γνώριμά του μέρη, μα η απαίσια μπρίσκα έτρεχε κι άφηνε τα πάντα πίσωθέ της. Μετά τη φυλακή φάνηκαν τα σιδηρουργεία, μαύρα και καπνισμένα, κι ύστερα το γελαστό και καταπράσινο νεκροταφείο, περιτριγυρισμένο από ένα φράχτη φτιαγμένο με χοντρές πέτρες, που πάνω απ' αυτόν πρόβαλαν χαρούμενα οι σταυροί και τ' άσπρα μαυσωλεία, κρυμμένα μέσα στην πρασινάδα των κερασιών, και φαίνονταν από μακριά σαν άσπρες κηλίδες. Ο Γεγκόρουσκα θυμήθηκε πως, όταν ωρίμαζαν τα κεράσια, οι σταυροί και τα μαυσωλεία ήταν πιτσιλισμένα από κόκκινες σαν αίμα κουκίδες. Πίσω από τον φράχτη κοιμόνταν νύχτα μέρα ο πατέρας του κι η γιαγιά του, η Ζινάιντα Ντανίλοβνα. Όταν πέθανε η γιαγιά του, την έβαλαν μέσα σε μια μακρόστενη κάσα κι απάνω στα μάτια της, που δεν εννοούσαν να κλείσουν, έβαλαν δύο νομίσματα των πέντε καπικιών.
Πίσω από το νεκροταφείο κάπνιζαν τα τουβλάδικα. Ένας πυκνός και μαύρος καπνός έβγαινε σε χοντρές τουλούπες πάνω από τις μακριές καλαμένιες στέγες που πλάταιναν προς τη γη, κι υψώνονταν νωθρά στον αέρα. Ο ουρανός πάνω από τα εργοστάσια και το νεκροταφείο ήταν καφετής, κι οι μεγάλες σκιές από τις τουλούπες του καπνού γλιστρούσαν πάνω στα χωράφια και στο δρόμο. Μέσα στον καπνό, εκεί κοντά στις στέγες, κινούνταν άνθρωποι κι άλογα, σκεπασμένοι από κοκκινόσκονη...