Ο μάγος της φωτιάς

Ο Μάγος της γης, ο Μάγος του νερού και ο Μάγος του αέρα ήταν κάποτε πανίσχυροι. Η μυστική τους δύναμη ήταν ένα κουβάρι? που με τη μαγική του κλωστή κρατούσε τους ανθρώπους δεμένους κι αγαπημένους, δίχως κακίες και μίση. Κάποτε οι μάγοι εμπιστεύτηκαν το μαγικό τους κουβάρι στους βασιλιάδες των ανθρώπων για να συνεχίσουν εκείνοι το έργο τους. Μα παρότι τους προειδοποίησαν τι να προσέχουν, οι βασιλιάδες τα έκαναν μούσκεμα. Το κουβάρι διαλύθηκε, και οι μάγοι θύμωσαν. Οι βασιλιάδες, άπληστοι καθώς ήταν, αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου και να εξουδετερώσουν τους μάγους της φύσης. Έτσι, με σχέδια πανούργα μόλυναν το νερό, τη γη και τον αέρα και σιγά – σιγά έκλεψαν από τους ανθρώπους τα πλούτη, αλλά κυρίως τη μνήμη και τα όνειρά τους. Οι ισχυροί του κόσμου, λοιπόν, οι βασιλιάδες, είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους όλη τη δύναμη, ενώ τριγύρω τους είχαν εξαθλιώσει τα πάντα Έμενε, μονάχα μια ελπίδα για τους ανθρώπους που οι βασιλιάδες δεν είχαν υπολογίσει: ο Μάγος της Φωτιάς...

Η συγγραφέας για το βιβλίο της:

Μερικές φορές κάποιες ιστορίες, απλά δε σου κάνουν εύκολα τη χάρη να τυπωθούν στο χαρτί. Το ’χουν αυτό το κακό συνήθειο τα παραμύθια. Κι όχι μόνο συνήθειο αλλά και ελάττωμα. Και σε βασανίζουν μπαινοβγαίνοντας στις σκέψεις, στις διηγήσεις και τα μυστικά σου. Θρονιάζονται σε σκονισμένα συρτάρια ή στις άκρες των ονείρων σου κι από εκεί σου ανατρέπουν κάθε απόδραση στην φαντασία.
Ο Μάγος της Φωτιάς είναι μια τέτοια ιστορία, από αυτές που δεν θέλουν να γραφτούν.
Ίσως επειδή ο μάγος του παραμυθιού θα προτιμούσε να είναι ένας από κείνους τους Μάγους που περιέγραφαν οι στίχοι των Active Member το 2001, όταν τους τραγούδησε ο Σωκράτης Μάλαμας:

«…Από τα πέρατα της γης/ φέραν της φωτιάς οι μάγοι/ ονείρατα φιλόξενα/ μήπως και σπάσουνε οι πάγοι. / Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος/ και ψάξει στα χαμένα/ και βάλει χώρια τα καλά/ χώρια τα χρεωμένα…»

Επηρεασμένη από αυτό το τραγούδι, λοιπόν, άρχισα να γράφω τον Μάγο –τυχαία- στις 10 του Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς... Την άλλη μέρα συνέβησαν τα γεγονότα στη Νέα Υόρκη. Και το σημείο που είχε μπει η τελεία το προηγούμενο βράδυ έλεγε «… χύθηκε κόκκινο κρασί πάνω στους χάρτες. Από τη Βόρεια Ιρλανδία ως το Αφγανιστάν.» Κι όπως όλα πάγωσαν εκείνες τις μέρες, έτσι και το παραμύθι πάγωσε και μπήκε λειψό μες στο συρτάρι για κάμποσους ακόμα μήνες.
Στο μεταξύ, το καλοκαίρι του 2003, διασκεύασα τον Μάγο της Φωτιάς για μια θεατρική παράσταση που έγινε στο Θέατρο Πέτρας… κι ο Μάγος ξαναβγήκε στους δρόμους.

Σεπτέμβρης ήταν –πάλι- όταν βρέθηκα πρώτη φορά με τον Στάθη που με μεγάλο μεράκι και σεβασμό εργάστηκε πάνω στο κείμενο –παρέα κολλητή με τον Μάγο- και έβαλε σε σειρά τα χρώματα, τα σχήματα, και του κουβαριού τα νήματα.

Δυο κουβέντες απ’ τον Στάθη.

Έχω εικονογραφήσει πολλά βιβλία, κυρίως παιδικά κι αρκετά παραμύθια. Ήταν πάντα για μένα μια κάθαρση.
Για έναν πολιτικό γελοιογράφο (που ταυτίζεται με την δουλειά του, κι αγαπά τον κόπο της), ο πέραν της καθημερινής τύρβης κόσμος των ιστοριών, είναι κάτι σαν τα όνειρα του ταξιδιώτη: το πριν, το μετά και το μέσα της διαδρομής? μ’ έναν τρόπο παιδικό, χωρίς «σχολές», εκλογικεύσεις και κατηγοριοποιήσεις. Έτσι αναλόγως της ιστορίας (η οποία πάντα σου υπαγορεύει τον δικό της «τρόπο» να την αφηγηθείς εικαστικά) οι δύο διαστάσεις της εικονογράφησης γίνονται πολλές (αν χρειάζεται) ή μένουν «βυζαντινές» (πάλι αν χρειάζεται), αρκεί να μπορέσουν να αγγίξουν και να αποδώσουν την ψυχή της ιστορίας.
Από τις συγκινήσεις όμως που οι εικονογραφήσεις μού έχουν δώσει την δυνατότητα να νοιώσω, εντονότερες ήταν εκείνες που προέκυψαν από εικονογραφήσεις που είδα παρά από εικονογραφήσεις που ο ίδιος προσπάθησα να πλάσω. Έτσι παραμένω ένας ευσυγκίνητος αναγνώστης εικονογραφήσεων. Μάλιστα, όσον πιο πολύ μεγαλώνω, τόσον οι εικόνες απ’ τον Τομ Σώγιερ ή τον Δον Κιχώτη ή τον Τεν-Τεν με ταξιδεύουν στα σχήματα και τα χρώματα της ίδιας μου της εύθραυστης και χάρτινης αθανασίας.

Με τον Μάγο της Φωτιάς τα βρήκαμε σαν γνώριμοι από καιρό_ ο ίδιος και η παρέα του μου διόρθωσαν τα λάθη που έκανα, όταν πήγα να τους σκιτσάρω για πρώτη φορά στο χαρτί. Μέσ’ απ’ αυτό το πρώτο αδέξιο σχήμα τους πιάσαμε την κουβέντα. Κι έτσι βγήκαμε στις ζωγραφιές που μας άρεσαν περισσότερο, αυτές που βλέπετε. Φαντάζομαι, θα υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, καλύτερες – «την άλλη φορά» μου είπαν ο Μάγος και η παρέα του, «στην επόμενη ιστορία»_ και βάλαμε πλώρη για αυτές τις σελίδες…

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

H αρχή του παραμυθιού

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Μάγος της γης, ο Μάγος του νερού και ο Μάγος του αέρα. Αυτοί οι τρεις μάγοι ήταν πανίσχυροι και κράταγαν την ισορροπία στον κόσμο. Μα δεν είναι κι εύκολη δουλειά να τά ‘χεις όλα πάντα σωστά και μετρημένα κι ίσια. Και μάγος να είσαι, πάντα χρειάζεσαι βοήθεια. Η μυστική τους δύναμη, λοιπόν, ήταν ένα μαγικό κουβάρι ... Κάποτε, για να το φτιάξουν, οι μάγοι της γης, του νερού και του αέρα, μάζεψαν χίλια τόσα πράγματα από του κόσμου τις γωνιές. Όλα όσα είδε κι όσα δεν είδε ανθρώπου μάτι. Όταν τα γνέσανε προσεκτικά, μετά από κόπο και ξενύχτια, είδανε πως το κουβάρι ήταν μαγικό. Γιατί, με τη μαγική τους κλωστή οι Μάγοι μπορούσαν να κρατάνε τους ανθρώπους αγαπημένους, δίχως κακιώματα και δίχως μίση. (Αλήθεια, έχετε ακούσει εσείς ποτέ τίποτα πιο μαγικό από αυτό;) Βέβαια, οι Μάγοι με τη μαγική κλωστή απ’ το κουβάρι έκαναν κι άλλα παράξενα και θαυμαστά. Καθετί που χάλαγε, το κεντούσαν απ’ την αρχή, και το ξαναζωντάνευαν. Για παράδειγμα, αν έπεφτε απ’ τον ουρανό ένα αστέρι, εκείνοι κένταγαν στη θέση του ένα καινούριο ακόμα πιο λαμπρό. Άλλες πάλι φορές (...)