Ερωτικές ηλιοτυπίες μετά την καταιγίδα

Μια αρχέγονη ριγηλή αύρα έφευγε απ' τα κάτασπρα άλογα που ερωτοτροπούσαν αφημένα από τους αγωγιάτες, στις δυτικές παραλίες του κόλπου του Αμφίβιου Νηρέα και του φοινικοδάσους. Μια οσμή τράγου, φορτωμένη με τους ορειχάλκινους ήχους απ' τα κουδούνια του κοπαδιού ενός απόμακρου ποιμένα, πέρα απ' τα γαλήνια βοσκοτόπια, ήρθαν και θρονιάστηκαν δίπλα τους στο πέτρινο πεζούλι, πλάι στις γαρδένιες και τους ιβίσκους, αφού πέρασαν ανάμεσα απ' τους αιωνόβιους κέδρους, τα λιόδεντρα, τους φοίνικες και τις συκιές, κατακτώντας όλο το κτήμα. Μια βουκολική αίσθηση απλωνόταν ολόγυρά τους στην ατμόσφαιρα, καθώς την έφερνε το πρωινό μαζί με άλλες κοσμογονικές οσμές μιας ερωτικής ώσμωσης από εκκρίσεις και διαχύσεις της γλυκιάς μήτρας της ζωής. Άπειρα πλάσματα, ήχοι, χρώματα και μυρωδιές, ζωντανά μηνύματα από αόρατες και ορατές οντότητες διατηρούσαν τη λειτουργία της εξέλιξης, έτσι όπως ερωτοτροπούσαν, δημιουργώντας στιγμή στιγμή τη διαιώνισή τους στο αιώνιο γίγνεσθαι. Έτσι έγιναν πάλι αυτοί οι δέκτες και πομποί αυτών των μικρών και μεγάλων θαυμάτων, στο μέγα πικρόγλυκο θαύμα της ύπαρξης.
Ο Νίκος Τσίγκος γράφει ένα μυθιστόρημα-ελεγεία για τον έρωτα, την απώλεια, την ειρήνη, την ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης και διατυπώνει με ρομαντικό και λυρικό τρόπο την προσωπική του φιλοσοφία για τη δύναμη του νου που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από την καταστροφή.