Αλκυονίδες ψυχές

Ένας πίνακας ζωγραφικής με δυο γλαροπούλια να πετούν πάνω από τη θάλασσα κι ένα γαλάζιο μαντήλι στον αέρα, ζωγραφισμένος από έναν άντρα. Ένα βιβλίο σαν θαλασσινό φθινόπωρο, παρατημένο κι ανέγγιχτο για καιρό από τη γυναίκα που το έγραψε. Τοσκάνη και Κάτω Ιταλία, με μια Ελλάδα που υπάρχει πάντα στις ακτές που κοιτούν το Ιόνιο με νοσταλγία, χορεύοντας στην άμμο. Αλεξανδρούπολη, Κωνσταντινούπολη και Πρίγκηπος με μια Ελλάδα που επίσης υπάρχει ακόμα και αναπνέει ανάμεσα σε ένα λιμάνι, σε πεύκα και μαστιχόδεντρα.

Η Αλκυόνη και ο Μάρκος, δυο άνθρωποι που για κάποια χρόνια της ζωής τους, βίωναν παράλληλα, με την ίδια ένταση και με την ίδια ευαισθησία, στιγμές κι ανατροπές ζωής, ακόμα και την ίδια πικρή γεύση του θανάτου, μα και την αλμυρή ανάσα του έρωτα κι ας ζούσαν σε άλλους τόπους. Μέχρι που κάποιο ταξίδι τους έφερε κοντά, για πρώτη φορά στο βαγόνι ενός τρένου και όχι μόνο. Ποιές μελωδίες θα σκορπιστούν για χάρη τους, πόσα πετάγματα θα κάνει μια πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου για εκείνους και πόσα θα ξεπεράσουν χωριστά μα και μαζί;

Η Ιρένα και ο Ρωμανός, δυο πλάσματα που για κάποιον λόγο έγιναν ένα, την ίδια ακριβώς στιγμή και που έπαιξαν με τον δικό τους τρόπο, καταλυτικό ρόλο στις υπάρξεις της Αλκυόνης και του Μάρκου. Η Νατάσα και ο Νίκος, που τους ένωσε μια παλιά μπαλάντα. Η Αντιγόνη κι ο Γιώργης, δυο διαμάντια, σταλάγματα μιας παλιάς και όμορφης ζωής.

Έρωτας, αγάπη, φιλία, μοίρα και θάνατος. Άραγε νικιέται ο πόνος και η απουσία που φέρνει ο θάνατος; Άραγε είναι ο έρωτας ανίκητος σε κάθε μάχη που ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό δίνουμε πολλές φορές; Άραγε μπορούν, κάποιοι άνθρωποι να αντέχουν και να ξεπερνούν τους χειμώνες της ζωής τους και να ανθίζουν ξανά σαν αλκυονίδες ψυχές μέσα στον κάθε παγερό Γενάρη όσο κι αν τους χάραξε με κρύες αναπνοές;