Δύο αβγά μάτια

Τα «Δυο Αβγά Μάτια» είναι δεκατρείς ιστορίες γραμμένες στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, που περίμεναν υπομονετικά να συμπληρωθεί η συντροφιά για ν’ αρχίσει το ταξίδι τους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Είναι ιστορίες που μας κάνουν να χαμογελάμε. Τρυφερά ή πικρά. Ιστορίες που μιλούν για τις ματαιωμένες επιθυμίες, τα απαγορευμένα όνειρα, τη σοφία της ηλικίας ή την παιδική αθωότητα, τη μοναξιά. Μ’ άλλα λόγια γι’ αυτά που έχουμε ακούσει, που έχουμε ζήσει, που έχουμε αισθανθεί. Άλλωστε τίποτα δεν είναι πια πραγματικά καινούριο. Μα όλα αυτά τα ξαναβλέπουν με άλλη ματιά, σαν να χαϊδεύουν με καινούριες λέξεις τους θυμούς, τις αγάπες, τις προδοσίες, τις ελπίδες μας.

Φόντο η κρίση, οικονομική ή συναισθηματική. Πρωταγωνίστρια η γυναίκα, αυτή η γνωστή μας γυναίκα, η σύζυγος, η ερωμένη, η μάνα, η γιαγιά. Η γυναίκα που ψάχνει λύσεις και σχεδόν πάντα καταφέρνει όλα να τα θεραπεύει, καμιά φορά με τρόπους απλούς, με δυο αβγά μάτια, τηγανισμένα με μπόλικο βούτυρο και μπόλικη αγάπη.


Απoσπάσματα από το βιβλίο
… Τα μάτια της τα έκλεισε τέσσερα χρόνια αργότερα. Και πολλά που είχε αντέξει η καρδιά της ογδόντα δύο χρόνια. Στην αρχή έλπισα πως θα είναι κι αυτό περαστικό. Μα ο γιατρός με προσγείωσε. Μπήκα στο θάλαμο με κοκκινισμένα μάτια, με το ίδιο ασυγκράτητο κλάμα, όπως όταν είχαμε πρωτοσυναντηθεί. Εξαντλημένη και χλωμή αλλά το μάτι κοφτερό.
«Θανασάκη, δε ντρέπεσαι βρε, τι κλαις; Δε βλέπεις ότι θα φύγω χαρούμενη; Τράβα γρήγορα στο σπίτι και πες στη Βαγγελιώ να σου κάνει δυο αβγά μάτια. Έχω βούτυρο στο ψυγείο».
Δεν ξέρω αν θα έκλαιγα τόσο πολύ για τη φυσική μου μάνα. Πέρασε πάντως πολύς καιρός για να μπορώ, χωρίς να νιώθω αυτό τον κοφτερό πόνο, να φέρνω στο μυαλό μου τα τρυφερά μάτια της. Και να μπορέσω να ξαναφάω δυο αβγά μάτια.

… Έκλαψαν οι πουέντ πολλές νύχτες στα πόδια της. Μα πόδια μαθημένα στις πουέντ δεν άντεχαν τις αλυσίδες. Κάποιος άλλος θα βρισκόταν, κάποτε, να μπορεί να της χαϊδεύει τα φτερά, όχι να της δένει τα πόδια.
Σαν να μεγάλωσε απότομα μετά την απόφαση. Σαν να ταίριαξε καλύτερα στον κόσμο. Μαζί με τις αναπνοές γέμισαν τόλμη τα πνευμόνια της.
Στην ταμπέλα ζήτησε να της ζωγραφίσουν ένα ζευγάρι ροζ πουέντ. Στάθηκε και την καμάρωσε.

Σχολή Χορού
Ισαβέλλα Μωραΐτη