Ελλάδα - Τουρκία

Η αέναη και σταδιακά κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Κύπρο, μέσω της εφαρμογής μιας στρατηγικής εξαναγκαστικής διπλωματίας, με την προσφιλή χρήση των τακτικών των παραβιάσεων του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, των δεσμεύσεων ευμεγεθών θαλάσσιων περιοχών στο Αιγαίο και στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) και τη χρήση της διπλωματίας των πλωτών γεωτρυπάνων στη δεύτερη (Κυπριακή ΑΟΖ), με αντικειμενικό στόχο την άσκηση συγκυριαρχίας-συνδιαχείρισης στο Αιγαίο και στην Κύπρο, δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει την αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας η οποία μετουσιώνεται στο συγκαιρινό στρατηγικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Υπό το πρίσμα της ανωτέρω προβληματικής, ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι διττός. Από τη μια πλευρά επιχειρείται μια ολιστική προσέγγιση μιας σειράς κεντρικών ερωτημάτων της θεωρίας των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής ανάλυσης που συνέχονται με τα αίτια-αιτιατά των διακρατικών απειλών και τη χρήση ένοπλης βίας στο διεθνές σύστημα. Μεταξύ αυτών εγγράφονται και τα εξής χαρακτηριστικά:
- Ποια είναι τα αίτια της ισορροπίας και της σταθερότητας στις διακρατικές σχέσεις;
- Ποιες είναι οι στρατηγικές των κρατών για την αυτοσυντήρηση και την επιβίωσή τους;
- Ποιες είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την εφαρμογή των στρατηγικών επιβίωσης;
Από την άλλη πλευρά πραγματοποιείται, μέσα από μια συγκριτική περιπτωσιολογική ανάλυση των ελληνοτουρκικών κρίσεων της εικοσαετίας 1976-1996, ένας μεθοδικός πραγματολογικός έλεγχος των ανωτέρω διερωτήσεων. Καταγράφοντας τις δυναμικές που αναπτύσσονται κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής των κρατών, τις διαφορετικές συνθήκες που δύναται να ενισχύσουν ή να υπονομεύσουν τη σταθερότητα και την ισορροπία στις διακρατικές τους σχέσεις, απολήγουμε στην κατάδειξη των προσδιοριστικών παραγόντων που λειτουργούν διαμορφωτικά ως προς την πρόταξη λυσιτελών πολιτικοστρατηγικών συμπεριφορών για τις κυβερνήσεις και τους λήπτες αποφάσεων με αντικειμενικό στόχο τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων.