Το δάγκωμα του φιδιού

Τέλη Σεπτεμβρίου στην Πάρο, και το καλοκαίρι επιμένει. Τα αποξενωμένα μέλη μιας οικογένειας συναντιούνται μετά από χρόνια σε μια κηδεία. Όλοι τους ελπίζουν να φέρουν σε πέρας αυτή την υποχρέωση όσο το δυνατόν συντομότερα και ανώδυνα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όμως ευαίσθητες ισορροπίες δοκιμάζονται και μοτίβα ζωής ανατρέπονται, όταν αρχίζουν να αποκαλύπτονται τα καλά κρυμμένα μυστικά τους.
Σπρωγμένοι από τα γεγονότα, την ίδια στιγμή που υποτάσσονται στις προσωπικές και συχνά ταπεινές ανάγκες τους, οι ήρωες της ιστορίας καλούνται να αποδώσουν σε νέες αιτίες τις αποφάσεις του παρελθόντος και να αποδεχτούν συναισθήματα που τους ξεπερνούν.

Με λόγο λιτό και διεισδυτικό, σχεδόν ανελέητο, σαν τον ήλιο του καλοκαιριού, ορμητικό, σαν μελτέμι του Αιγαίου, η συγγραφέας ξετυλίγει μια ιστορία εκδίκησης, όπου δε χρειάζεται κανείς να απολογηθεί.

«Κοιτάζω τη Σοφία που κολυμπά. Αυτό που βλέπω ωστόσο δεν είναι κολύμπι. Είναι συνομιλία? συζήτηση? παιχνίδι. Είναι δύο πολύ καλοί φίλοι που βρίσκονται μετά από καιρό και εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την αγάπη και τη χαρά τους. (...)

»Τους παρακολουθώ και μου φαίνεται απίστευτος ο τρόπος? ο τρόπος που η Σοφία γλιστρά στο νερό κι αυτό την καταπίνει και την αποκαλύπτει, τη χαϊδεύει, τη σπρώχνει. Ακριβώς το ίδιο κάνει κι εκείνη αργότερα: χαϊδεύει το νερό, το σπρώχνει, το χτυπά, του μιλά, γελά μαζί του, του φωνάζει. Σκέφτομαι για λίγο τον τρόπο που κολυμπούσε μόλις χτες η Σούζυ – τον τρόπο με τον οποίο κολυμπούν όλες σχεδόν οι γυναίκες που ξέρω. Ακουμπούν τη θάλασσα με επιφύλαξη, προσεκτικά και από απόσταση, παρότι βρίσκονται μέσα της – ένα κολύμπι που μοιάζει σχεδόν με συνδιαλλαγή. Κάτι που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μου».