Φώτης Αγγουλές: Πορεία στο φως και το σκοτάδι της ζωής του

Αξούριστος, με τις παπουτσάρες του αγυάλιστες, έκοβε πυράκανθους, ξεφύλλιζε μαργαρίτες, μυρωνόταν με βασιλικό, μεταλάβαινε γιασεμί και φούλι. Ταξίδεψε στη ζωή, ανεμίζοντας τα πολύχρωμα κουρελάκια της ψυχής του, που, πάντα, τυραννούσε η ποίηση. Γύρω του τρέχαν οι μέρες, τα χρόνια, οι άνθρωποι και οι πολιτείες: στην έρημο γνώρισε τη δίψα του νερού, της συντροφιάς και της ομιλίας. Από τους παλιανθρώπους διδάχτηκε ότι πρέπει να γίνει καλός. Από τη δυστυχία τα πάντα: έβρεξε τα χείλη διψασμένων, ξενύχτησε αρρώστους που πέθαναν χωρίς γιατρό. Έκλαψε απελπισμένους που χάθηκαν ανυπεράσπιστοι, κράτησε συντροφιά σε μελλοθάνατους. Η εποχή του δεν ήταν περιστέρι: όταν δεν τον κλωτσούσαν, του έδιναν συμβουλές. Για να αντέχει, βάφτισε τον πόνο "κουδουνάτο". Το καρυδάκι της ζωής του χώρεσε τον ουρανό με τα άστρα, τον κάμπο με τα λούλουδα, τη θάλασσα με τα ψάρια, την Αγάπη και τον Έρωτα, τον Αγώνα, την Ανθρωπιά κι έναν πελώριο Σταυρό. Τον σήκωσε με εγκαρτέρηση, αλληθωρίζοντας επίμονα προς την ελπίδα. Το όνομά του ήταν Φώτης Χονδρουλάκης. Το παρανόμι του "Αγγουλές". Άλλοι λένε πως θα πει: "στητός και όρθιος σαν μπαστούνι" κι άλλοι πως η λέξη αυτή σημαίνει αρχιπαλίκαρο.