Κανονισμός βίου (Δεμένο)

Θεωρώ τα κείμενα του τόμου αυτού ως αυθεντικές καταγραφές ενός μονολόγου. Προεκτείνουν και βαθαίνουν μέσα στην μυστηριώδη νόηση της γλώσσας την μοναξιά που ένιωσα από παιδί, μια παράδοξη σιγή που ανέδιδε υποβλητικά ο κόσμος. Δεν έχουνε τα κείμενά μου, το υπογραμμίζω, καμιάν οργανική σχέση με την Φιλοσοφία (βλ. και "Λόγος περί Παθών - Τα όρια"). Αποτελούν καρπίσματα μιας πολλών ετών, ολόκληρης θα έλεγα της ζωής μου, επίμονης ενδοσκόπησης. Τα θεωρώ, για να επαναλάβω τον λόγο του Kant, ως "ίχνη της εμπειρικής γνώσης". Εμπειρίες προσωπικές, παρατηρήσεις του περίγυρου και διαστοχασμοί δικτυωτοί πάνω σε βιώσεις συνειδητοποιημένες, καθώς και ψήγματα/θρύψαλα προσπαθειών μιας ενιαίας θεώρησης του γεγονότος πως υπάρχω μέσα στον κόσμο, προορισμένος από καταβολής μου να πεθάνω.
Αυτή την έντονη και σταθερή, κάποτε άσπλαχνη διάθεση ενδοσκόπησης εξύπνησαν μέσα στην μοναχική μου ύπαρξη, από παιδί, η οικογενειακή αγωγή και η χριστιανική ανατροφή που έλαβα. Διδάχτηκα και διαπλάστηκα να μην αρκούμαι στο γεγονός ότι ζω: να αναζητώ για τον εαυτό μου, να ορίζω και να υπηρετώ έναν υπέρτερο σκοπό/λόγο του υπάρχειν να μην με ικανοποιεί, επομένως, καμιά οριζόντια απόκριση για την προσωπική μου ζωή. Η χαρά, οι απολαύσεις, η γνώση και η μόρφωση, η κοινωνική επιτυχία δεν μου φάνηκαν έτσι ποτέ ως δικαίωση του ανθρώπου, αλλά ως καθέκαστα μιας προσωρινότητας που η ύπαρξή μου υπερβαίνει και υπερνικά με την ψυχή της. [...]