Βρες ποιος είμαι!

Ποιος τηλεφωνεί παρακαλώ; Μήπως ένας εξωγήινος; Ένας παπαγάλος; Ένας μάγος; Ένα ελεφαντάκι; Ή μήπως μια τρυφερή ιστορία για τη σχέση πατέρα-γιου.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Το ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο που απευθύνεται στα μικρά παιδιά δεν είναι μόνο πρωτότυπο, με έκφραση λακωνική, λιτή κ.λπ., όπως διαβάσαμε στο δελτίο Τύπου που το συνόδευε. Είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, ο συγγραφέας του Μάκης Τσίτας, κατόρθωσε μέσα σε λίγες σελίδες να κλείσει μερικές από τις συγκινητικότερες, τις πιο θείες μυστικές στιγμές ανάμεσα σ' έναν πατέρα και τον μικρό του γιο. Με λέξεις ανείπωτες, με επιφωνήματα ανέκφραστα, καλοδέχονται την αγάπη τους την ίδια ώρα, κάθε βράδυ, την περιποιούνται, την τιμούν, την κανακεύουν. Την καλούν μέσω ενός παιχνιδιού από τηλεφώνου. Επιφανειακώς τα λόγια είναι αστεία, παράδοξα, οπωσδήποτε άκακα, άδολα χωρατά:

«Βρες ποιος είμαι!» σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου από το καθιστικό όπου βρίσκεται το αγοράκι ο Πέτρος. «Ποιος είναι;» απορεί (τάχα) ο πατέρας του απαντώντας στην κλήση. «Εγώ!», η σειρά του Πέτρου τώρα. «Και ποιος είσαι εσύ;», δήθεν ανήξερος ο πατέρας. «Βρες το, αν μπορείς!», ο γιος. Μα ο πατέρας, συνεχίζοντας το παιχνίδι της αθωότητας, «Α, το βρήκα... Είσαι ένα ελεφαντάκι». Στην άρνηση του μικρού ο μεγάλος συνεχίζει: «Τότε είσαι ένας πολυλογάς παπαγάλος». Κι εδώ λάθος. Λάθος και όταν ο πατέρας συμπεραίνει ότι μιλά μ' έναν «τεμπελάκο τζίτζικα». «Είμαι άνθρωπος», λέει το παιδί και γελά. «Α, μάλιστα! Τότε θα είσαι ο τρομερός μάγος Ραταπουρίμ...». Οχι. Ούτε αυτός ούτε ο ξακουστός βασιλιάς Αλεβουζάν ούτε και ο πλανόδιος μουσικός ή ο σοφός εξωγήινος. Ο παντοδύναμος Ηρακλής, τότε; Μπα... Τέρας της ζούγκλας, μήπως; «Μπορεί. Ναι». Και τότε ο πατέρας ακουμπά το ακουστικό στη βάση του και αθόρυβα μπαίνει στο δωμάτιο του παιδιού. Αγκαλιάζονται. Τα βλέφαρα του μικρού βαραίνουν. Ο ύπνος που έρχεται, γλυκός και πράος...

Μέσα από το καθημερινό και φαινομενικά απλοϊκό παιχνίδι των δύο αγαπημένων προσώπων, πόσα και πόσα ρεύματα αγάπης δεν σχηματίζονται και πόσες θεσπέσιες ευωδίες δεν ανεβαίνουν. Πόση χαρά και εμπιστοσύνη. «Θα παίξουμε και αύριο;» ρωτά ο γιος. Και ο πατέρας: «Βέβαια». Χαμογελούν. «Καληνύχτα». Στιγμές θερμές, στιγμές καλές, ώρες που δεν ανταλλάσσονται με τίποτα και με τίποτα δεν φθείρονται, μήτε ξεθωριάζουν.

Οσο για την εικονογράφηση του Μαρκ Γουαϊνστάιν (Αμερικανός που ζει κι εργάζεται στη χώρα μας) μόνο καλά λόγια έχουμε να πούμε. Οπως πάντα όταν βλέπουμε τη δουλειά του.

Από 4 ετών.


ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 30/11/2007