Επιβάλλοντας την ειρήνη

Η μελέτη εξετάζει τις προϋποθέσεις νόμιμης επέμβασης στο έδαφος τρίτου κράτους μέσα από την πλούσια σε παραδείγματα διεθνή πρακτική της τελευταίας δεκετίας (Ιράκ, Κουρδιστάν Ιράκ, Βοσνία, Σομαλία, Ρουάντα, Αϊτή, Ζαΐρ/Κογκό, Αλβανία, Αν. Τιμόρ και κυρίως Κοσσυφοπέδιο) ερευνώντας παράλληλα και την παλαιότερη πρακτική. Γίνεται συγκερασμός της θεωρίας της νομιμότητας που ανάγει σε απόλυτο αξίωμα την εφαρμογή των διατάξεων του Κεφαλαίου VII του Χάρτη και της θεωρίας της ρεαλιστικής πρόληψης και καταστολής των φαινομένων της μαζικής παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Ο Χάρτης (άρθρο 2 παρ. 7) επιτρέπει στο Συμβούλιο Ασφαλείας να λαμβάνει μέτρα εξαναγκαστικού χαρακτήρα, ακόμη και εάν αυτά προσβάλλουν την εσωτερική δικαιοδοσία του κράτους. Η συγκεκριμένη περίπτωση του jus ad bellum αφορά τη στρατιωτική επέμβαση και μάλιστα στο όνομα του ανθρωπισμού. Η διεθνής πρακτική τα τελευταία χρόνια έχει καταδείξει ότι τα όρια μεταξύ του μονοπωλιακού προνομίου του Συμβουλίου Ασφαλείας και της μονομερούς ανάληψης δράσης είναι δυσδιάκριτα και μεταβλητά, μέσα από τους νομικούς κανόνες που διατυπώνει ο Χάρτης και του συσχετισμού ισχύος που διαμορφώνεται στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη όπου συζητιούνται οι εξής θεματικές: 1. Η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών ως θεμελιώδης κανόνας της διεθνούς δικαιοταξίας, 2. Η Επιτρεπτή παρεμβατικότητα και συλλογική επιβολή της ειρήνης: Ο κυρίαρχος ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και τέλος 3. Η στρατιωτική επέμβαση στο πλαίσιο του Κεφαλαίου VII του Χάρτη.

Ο αυστηρός προσδιορισμός ουσιαστικών προϋποθέσεων κατά την ανάληψη και υλοποίηση μιας επεμβατικής επιχείρησης με στόχο την προστασία των θυμάτων μαζικής παραβίασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ανεξάρτητα από την τυπική εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας, μπορεί να παίξει το ρόλο μιας πραγματικής δικλίδας ασφαλείας. Θα όφειλε, λοιπόν, μια ανθρωπιστική επέμβαση να είναι αυστηρά περιορισμένη στο στόχο της αποτροπής της γενοκτονίας και να κάνει αναλογική, προς τον σκοπό της, χρήση της βίας, και, σε κάθε περίπτωση, να μην προσθέτει νέα θύματα στην υφιστάμενη κρίση.

Στο πλαίσιο αυτό τίθενται υπό επαναπροσδιορισμό οι αρμοδιότητες και η νομιμότητα του Συμβουλίου Ασφαλείας σε ζητήματα τήρησης της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και της αποτροπής ή ανακούφισης του ανθρώπινου πόνου.