Αρβανίτικο λεξικό

Στα δεκατέσσερα μου χρόνια, στην πρώτη αυγή της ζωής μου, είχα διαβάσει ήδη ολόκληρο τον Ιούλιο Βερν, σε εκείνους τους καλαίσθητους μικρούς δεμένους τόμους των εκδόσεων «Αστέρος», που ακόμα φυλάω στη βιβλιοθήκη μου. Κι είναι αλήθεια, ότι οι εξαίρετες εκείνες μεταφράσεις του Ζαν Πωλ Μενεστρέλ και άλλων, με βοήθησαν τα μάλα να μάθω σε πολύ καλό επίπεδο την ελληνική γλώσσα. Στην ίδια περίπου ηλικία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι στην περιοχή που ζούσα και μεγάλωνα υπήρχε μία γλώσσα που υποχωρούσε και μία γλώσσα που κέρδιζε έδαφος. Οι παππούδες, και πολύ περισσότερο οι γιαγιάδες, - στην κυριολεξία άνθρωποι που έρχονταν από έναν άλλον κόσμον και μία άλλη εποχή - μιλούσαν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα αρβανίτικα, μία γλώσσα την οποία οι μορφωμένοι της περιοχής, αλλά και η γενιά των γονέων μας είχαν απορρίψει σαν «αισχρή και πρόστυχη!»
Πολύ εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, σήμερα που τείνουν όλοι να ξεχάσουν όχι τη γλώσσα - αυτή είναι ήδη παρελθόν μαζί με τα περισσότερα αρβανίτικα τοπωνύμια - αλλά και το ότι κάποτε μιλιόταν σε αυτόν εδώ τον τόπο, τι ήταν εκείνο που με έκανε να μπω σε τέτοιο κόπο; Το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι ότι εκπλήρωσα ένα χρέος ιερό προς τις γενιές που έφυγαν και προς τις σκιές των προγόνων μου που από τα βάθη των αιώνων, μέσα από τη φωνή του πατέρα μου, κάποτε μου είπαν: γγέγγε ντίάλέθι ιμ τςε τε θόνέ εδέ μος χαρό! Το έργο αυτό είναι η έμπρακτη απάντηση μου: νέκέ ε χαρόβα!