Φτου, ξελευτερία...

[...]
Ας πούμε ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απόπειρα απόδρασης, ένα «φτου, ξελευτερία», που αναζητεί συνεργούς. Ας πούμε ότι αποτελεί ένα δημόσιο προσκλητήριο για τους χαμένους φίλους των παιδικών χρόνων, που -δεν μπορεί- κάπου εδώ γύρω βρίσκονται και ψάχνουν κι αυτοί να βρούνε τις χαμένες επαφές. Ίσως είναι καιρός να ξαναβρεθούμε, να τα ξαναπούμε. Όχι βέβαια με την τρελή ελπίδα πως θα ξαναζήσουμε αυτά που έφυγαν αμετάκλητα, αλλά για να ενώσουμε τα όποια θρύμματα της μνήμης μας και να γευτούμε -έστω κι από μακριά- κάτι από εκείνο το όνειρο. Τα χρόνια φεύγουν και κάποτε οι μνήμες μας θα διαχυθούν στο άπειρο. Αξίζει να διασώσουμε ότι μπορούμε. Ακόμα και μια σταγόνα από τον μεγάλο ωκεανό, που ποτέ δεν θα διασχίσουμε...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Δεκάδες ανέκδοτες φωτογραφίες, μαθητικά τετράδια, σελίδες από περιοδικά, σχολικά βιβλία, κοριτσίστικα λευκώματα, παιχνίδια, ζωγραφιές, χαλκομανίες, ευχετήριες κάρτες... Θραύσματα ενός «παραδείσου» που αργά γλιστράει και χάνεται στη λήθη. Το τρυφερό λεύκωμα του Οθωνα Τσουνάκου, ζωντανεύοντας την παιδική εποποιία των σημερινών πενηντάρηδων και μαζί με αυτήν τα όνειρα και τις ευαισθησίες τους, προσπαθεί να περισώσει την ατμόσφαιρα των παλαιών εκείνων ημερών που η Αθήνα δεν ήταν από μπετόν και οι γειτονιές ευωδίαζαν από τη μαντζουράνα και πρασίνιζαν από τον κισσό. Που στις αλάνες και στα χωμάτινα γηπεδάκια αφήνιαζε χτυπημένη από το κάμα η πιτσιρικάδα, παριστάνοντας τον Γιούτσο, τον Νεστορίδη ή τον Δομάζο, παίζοντας σκοινάκι, αμπάριζα, στάκαμαν, βόλους, μακριά γαϊδούρα, τσέρκι, σκλαβάκια και κουτσό.

Μάταιος κόπος ίσως πουν κάποιοι, οι πιο ρεαλιστές και προσγειωμένοι. Η ζωή φεύγει και δεν ωφελεί να κοιτάμε πίσω μας. Αλλωστε ελάχιστα μας συνδέουν με την εποχή εκείνη. Και όμως. Ακόμη και αυτοί θα αισθανθούν μέσα τους ένα σκίρτημα στη θέα της παιδικής τους ηλικίας να παίρνει σάρκα και οστά: των αγαθών εκείνων - αλλά και σκληροτράχηλων όταν το απαιτούσαν οι νόμοι του δρόμου - παρεών από παιδιά, που διάβαζαν «Διάπλασι των Παίδων» και φύλαγαν μέσα στη σιφονιέρα τους ως κόρη οφθαλμού τα τεύχη του «Μικρού Ηρωα», του «Καραγκιόζη», των «Διαπλανητικών», του «Γκαούρ-Ταρζάν» και της «Μασκούλας»· που κατανάλωσαν τεράστιες ποσότητες «Θρεψίνης» από τον φόβο της αδενοπάθειας και της φυματίωσης· που έμαθαν τα πρώτα γράμματα διαβάζοντας στο ταλαιπωρημένο αλφαβητάρι με τις εικόνες του Κώστα Γραμματόπουλου εκείνο το αλησμόνητο «-Μήλα, Μίμη. Ελα, Μίμη, έλα. Ελα, μήλα μέλι»· που άκουσαν για τη σάρκωση του Θεανθρώπου στο κατηχητικό της ενορίας τους· που καταβρόχθισαν «μαλλί της γριάς» στα πανηγύρια και κλεμμένες από το οικογενειακό ψυγείο νουγκατίνες· που μάζεψαν «χαρτάκια» με τη μορφή της Αλίκης και του Παπαμιχαήλ· που έριξαν κλεφτές ματιές όλο ενοχή και έξαψη στο «Χτυποκάρδι», στον «Ζέφυρο» και στην «Καρδιά». Κάποιος σπουδαίος είπε ότι δεν μπορεί κανείς να ωριμάσει σαν ενήλικος αν δεν έχει μέσα του συμφιλιωθεί με το παιδί που ήταν κάποτε. Εμείς θα προσθέταμε: και αν δεν αναπολεί συχνά-πυκνά την ανέμελη και απονήρευτη εκείνη εποχή.



Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ , 03-11-2002