Ανυπόμονη καρδιά

«Και ταραγμένος ώς τα τρίσβαθα της ψυχής σου, ξέρεις πως μέρα νύχτα είναι κάποια που σε περιμένει, σε συλλογίζεται, σε λαχταράει και στενάζει για σένα –μια γυναίκα, μια ξένη. Σε θέλει, σε διεκδικεί, σε ποθεί με κάθε ίνα της ύπαρξής της, του κορμιού της, με κάθε στάλα του αίματός της. Θέλει τα χέρια σου, θέλει τα μαλλιά σου, θέλει τα χείλια σου, θέλει τη νύχτα σου, θέλει τη μέρα σου, θέλει όσα αισθάνεσαι κι όσα σε συγκινούν, όσα σκέφτεσαι κι όσα ονειρεύεσαι. Θέλει να μοιραστεί τα πάντα μαζί σου, να σου τα πάρει όλα και να τα ρουφήξει με μια ανάσα. Κι έτσι, μέρα και νύχτα, στον ύπνο και στον ξύπνο σου, υπάρχει κάπου μέσα στον κόσμο μία που αγρυπνά πυρπολημένη από τον πυρετό και σε περιμένει, που είσαι εσύ το κέντρο της αγρύπνιας της και των ονείρων της. Του κάκου πασχίζεις να μη σκέφτεσαι τη μία που σε σκέφτεται αδιάκοπα, του κάκου προσπαθείς να αποδράσεις, γιατί πια δεν υπάρχεις μέσα στον εαυτό σου αλλά μέσα σ’ εκείνην. Έτσι ξαφνικά, μια ξένη κλείνει μέσα της την εικόνα σου και γίνεται κινούμενος καθρέφτης --όχι, όχι καθρέφτης, γιατί ο καθρέφτης καταπίνει την εικόνα σου όταν του την προσφέρεις με τη θέλησή σου, ενώ εκείνη, εκείνη η γυναίκα, η ξένη που σ’ αγαπάει, σ’ έχει ρουφήξει ώς μέσα στο αίμα της».

«Υπάρχουν δυο είδη συμπόνιας. Το ένα είδος, το αδύναμο και συναισθηματικό, δεν είναι κατά βάθος παρά η καρδιά που χάνει την υπομονή της και θέλει να απαλλαγεί το γρηγορότερο από τον πόνο που της προκαλεί η δυστυχία ενός άλλου- η συμπόνια που δεν συμπονεί, και μόνο λαχταράει ενστικτωδώς να οχυρώσει την ψυχή απέναντι στα βάσανα του άλλου. Και το δεύτερο είδος, το μόνο που μετράει, το διόλου συναισθηματικό αλλά δημιουργικό, που ξέρει καλά τι συμβαίνει και είναι αποφασισμένο να το αντέξει υπομονετικά, ώς τα όρια της αντοχής του και ακόμη παραπέρα».

Στέφαν Τσβάιχ