Στιχουργική της συγχρόνου ποιήσεως

Ουδεμία πρόθεσις ή αφορμή υπάρχει να δυσαρεστήσωμεν ή πικράνωμέν τίνα δια των άνω στίχων, αλλ' εγράψαμεν αυτούς ποιητική αδεία και ευτραπελίας χάριν. Ίσως δια τούτο μεταμεληθώμεν και πάθωμεν ουχί βεβαίως ό,τι και όσον έπαθεν ο Σωτάδης, "ον ανείλε Φιλάδελφος ο Πτολεμαίος ελεγχθείς υπ' αυτού, ότι τη αδελφή συγγίγνοιτο· του γαρ Φιλαδέλφου γήμαντος την αδελφήν Αρσινόην, Σωτάδης ειπών, "Εις ουχ οσίην τρυμαλιήν το κέντρον ωθείς", εν δεσμωτηρίω πολλούς κατεσάπη χρόνους, και της ακαίρου λαλιάς ου μεμπτήν έδωκε δίκην· ίνα δε γέλωτα παράσχοι τοις άλλοις, αυτός πολύν χρόνον έκλαυσε." Τοιούτον τι πάθημα δεν ελπίζομεν να πάθωμεν, διότι ουδεμίαν πρόθεσιν ή αφορμήν έχομεν, ως προείπομεν" να κακολογήσωμέν τινα, αλλ' εγράψαμεν τα γραφέντα ευτραπελίας και ποικιλίας χάριν. Τοιαύτας ποικιλίας, (αγνοούμεν αν επικαίρως ή ακαίρως), παρεισεφρήσαμεν πολλαχού του κειμένου, ίνα καταστήσωμεν το βιβλίον αναγνωστότερον. Δεν γνωρίζομεν όμως αν επετύχομεν ή απετύχομεν του σκοπού ημών τούτου, και αν αντί ευαρεσκείας διεγείρωμεν δυσαρέσκειαν τω αναγνώστη· επί τούτω αιτούμεθα εκ των προτέρων συγγνώμην, διαβεβαιούντες τους πάντας, ότι αν εσφάλημέν που, η πρόθεσίς μας ουδέποτε υπήρξε τοιαύτη. Αν δε που καυτηριάζωμέν τινας, το καυτήριον ήτο αναγκαίον δια την ιδίαν των αδράνειαν και αφασίαν.
Άλφα Θήτα
τ' αρκτικά μου,
Τρέχα ζήτα
τ' όνομά μου.