Η διαλεκτική φαντασία

Η κλασική μελέτη του μνημειώδους πνευματικού, πολιτιστικού αλλά και πολιτικού εγχειρήματος που αποτέλεσε η "Σχολή της Φρανκφούρτης". Ανασύνθεση των πρώτων χρόνων του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας στη Γερμανία και της περιόδου της εξορίας του στις ΗΠΑ - με επιλεκτικές προβολές στη μετέπειτα ιστορία του πίσω στην Ευρώπη. Πολυδιάστατη εξιστόρηση της ζωής και ανασύνθεση των ιδεών και του έργου σημαντικών φυσιογνωμιών της σύγχρονης σκέψης όπως ο Χορκχάιμερ, ο Αντόρνο, ο Μπένγιαμιν, ο Μαρκούζε, ο Φρομ, ο Λόβενταλ, και πολλοί άλλοι.

"...Σήμερα, η τεράστια δημοσιότητα των γραπτών τους μας κάνει να ξεχνάμε πόσο πρόσφατο γεγονός ήταν η "ανακάλυψη" και η συνακόλουθη κανονικοποίησή τους στο φιλοσοφικό πάνθεο του αιώνα. Σ' αυτήν την "ανακάλυψη" υπάρχει ένα βιβλίο που έπαιξε ανυπολόγιστα σημαντικό ρόλο: είναι ακριβώς Η διαλεκτική φαντασία του Μάρτιν Τζέυ, που έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε σήμερα στα ελληνικά.

Ανάμεσα σε όλους τους τόμους που έχουν γραφτεί για τη Σχολή της Φρανκφούρτης και που σήμερα έχουν κομβική θέση στη σχετική βιβλιογραφία, το βιβλίο του Τζέυ μπορεί να χαρακτηριστεί αρχετυπικό...

Το βιβλίο εστιάζει στα ίδια τα πρόσωπα αναδεικνύοντάς τα σε ένσαρκες παρουσίες, ανθρώπους που ο αναγνώστης νιώθει ότι συνάντησε πραγματικά, συνομίλησε μαζί τους και είδε μικρές ανθρώπινες στιγμές τους, μακριά από τη φετιχισμένη ηχώ των ονομάτων· ζωντανεύει ένα πλήθος μικροπεριβάλλοντα, οικογενειακές σχέσεις, πνευματικούς κύκλους και επιρροές, κρατώντας πάντα στο βάθος σταθερή την ευρύτερη ιστορική εικόνα. Πάνω απ' όλα, συλλαμβάνει τις ιδέες εν τη γενέσει τους, φωτίζει την ασυνείδητη προϊστορία τους, τις ακολουθεί σε όλα τα βήματα της διαμόρφωσής τους, εκεί που τέμνεται η ατομική βιογραφία με τον ιστορικό ορίζοντα μιας εποχής, καθιστά ορατές τις δυνάμεις, τη βία, αν θέλετε, που τις επέβαλε και τις έκανε αναπόδραστες τη συγκεκριμένη στιγμή στους συγκεκριμένους ανθρώπους....

Δεν υπάρχει σύγγραμμα προσφορότερο για μια εισαγωγική γνωριμία με αυτό το ρεύμα ιδεών, ούτε πέτυχε ποτέ κανένας άλλος μια τόσο απλή, ωστόσο πιστή και περιεκτική, έκθεση αυτής της φιλοσοφίας σε όλες τις πολλαπλές και αλληλένδετες πτυχές της. Απ' αυτήν την άποψη, μπορεί να αποτελέσει μοναδικό παιδαγωγικό σύγγραμμα -αυτό είναι ίσως το μυστικό της αντοχής του στο χρόνο- ενώ για τον ειδικό μελετητή παρουσιάζει πάντα έναν τέτοιο πλούτο πραγματολογικών λεπτομερειών που κρατάει αδιάπτωτο μέχρι τέλους το ενδιαφέρον..."

(Φώτης Τερζάκης, από τον πρόλογο για την ελληνική έκδοση)



"...Η διαλεκτική φαντασία είχε σίγουρα γραφτεί με την ελπίδα να μεταδώσει το απτό εκείνο αίσθημα της έξαψης και της υπόσχεσης που ένιωθα καθώς έφερνα στο φως και προσπαθούσα να ξεδιαλύνω ένα τόσο ριζικά ασυνήθιστο και προκλητικό σώμα έργων. Μολονότι η ακριβής ιστορική στιγμή των κεντρικών φυσιογνωμιών της Σχολής είχε όντως παρέλθει (στο βαθμό που το κύριο έργο τους είχε ήδη γραφτεί και πολλοί δεν ζούσαν πλέον), μου φαινόταν πως η υποδοχή και η οικειοποίηση αυτού του έργου ήταν ακόμη υπόθεση του μέλλοντος. Το βιβλίο γράφτηκε, εν μέρει τουλάχιστον, με την ελπίδα να διευκολύνει αυτή τη διαδικασία, αλλά χωρίς να ενθαρρύνει τον άκριτο δογματισμό που χαρακτήριζε τόσες άλλες προσπάθειες εγκόλπωσης της μαρξιστικής θεωρίας.

Η προσδοκία αυτή πραγματοποιήθηκε υπερβαίνοντας και τις πιο μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις μου, καθώς η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν άργησε να αναδυθεί στο επίκεντρο ενός έντονου, σύγχρονου όσο και ιστορικού, ενδιαφέροντος...

Έχει σημασία για την κατοπινή μοίρα της Διαλεκτικής φαντασίας ότι η υποδοχή της Κριτικής Θεωρίας δεν εξαντλήθηκε στη φάση της ανάκτησης και αφομοίωσης του Δυτικού Μαρξισμού κατά τη δεκαετία του 1970 - η Σχολή της Φρανκφούρτης κατάφερε να γίνει ένα διαρκές και αναπόσπαστο στοιχείο του θεωρητικού τοπίου στα τέλη του εικοστού αιώνα. Παρότι η συνοχή που εμφάνιζε ως μία μονολιθική σχολή σκέψης μπορεί να φαίνεται λιγότερο αυτονόητη σήμερα απ' ότι όταν πρωτάρχισα να γράφω την ιστορία της, οι γενικές τάσεις της Κριτικής Θεωρίας παραμένουν αναγνωρίσιμες ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, ακόμη κι αν το έργο της έχει υβριδιοποιηθεί και αμαλγαματωθεί με άλλες θεωρητικές κατευθύνσεις.

Ένας από τους κυριότερους λόγους για τη συνεχιζόμενη απήχηση της Σχολής της Φρανκφούρτης είναι ακριβώς ο πλούτος και η ποικιλία του έργου που συντελέστηκε υπό την αιγίδα της...

Μια άλλη αιτία της αμείωτης δύναμης της Σχολής είναι η αξιοσημείωτη ποιότητα της δουλειάς που γίνεται από τόσους επιγόνους της, και όχι μόνο στην Ευρώπη και την Αμερική - καμία συγκρίσιμη παράδοση σκέψης δεν κατόρθωσε να ανανεωθεί διατηρώντας τέτοιο σφρίγος και προσφεύγοντας τόσο λίγο στην ευλαβική επανάληψη του δόγματός της όσο εκείνη της οποίας την πρώιμη ιστορία προσπάθησε να ανιχνεύσει τούτο το βιβλίο.