Ο "κόκκινος σουλτάνος" ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Η φράση "Καχρ Ολσούν" είναι κατάρα. Λένε πως την εκστόμισε ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ όταν τον πέρασαν αιχμάλωτο από τον σιδηροδρομικό σταθμό των Σερρών οι Νεότουρκοι πηγαίνοντάς τον στη Θεσσαλονίκη για να τον φυλακίσουν στη βίλα Αλλατίνη. Η μετάφρασή της είναι "Καταραμένος (-η) να είναι". Ο Χαμίτ είχε μάθει πως οι περισσότεροι από τους στρατιώτες που τον συνέλαβαν την άνοιξη του 1909 στα ανάκτορά του στο Γιλδίζ και τον συνόδευαν τώρα στον τόπο αιχμαλωσίας του είχαν έρθει από τα Σέρρας, και ότι η πόλη υπήρξε ένα από τα άντρα των Νεότουρκων τεκτόνων. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ευρωπαίοι αλλά και ομόθρησκοί του θεωρούσαν καταραμένο τον ίδιο τον Χαμίτ για τα όσα δεινά συσσώρευσε στην πολύχρονη και αιματόβρεχτη σουλτανία του (1876-1909). Ο τούρκος σουλτάνος θεωρούνταν "καταραμένος" για τη φρίκη και τον πόνο που σκόρπιζε γύρω του και «κόκκινος» από το αίμα της σφαγής των Αρμενίων.

Το βιβλίο καταγράφει με τη μορφή χρονικού την ιστορία της πολυκύμαντης ζωής του Αβδούλ Χαμίτ, τα γεγονότα, τους θρύλους, τα εγκλήματα αλλά και τις αλήθειες γύρω από το πρόσωπο του τελευταίου "ουσιαστικά" οθωμανού σουλτάνου και τη μακρόχρονη βασιλεία του και όλα όσα διαδίδονταν και γράφονταν στις εφημερίδες για τα ανομολόγητα πάθη του. Ταυτόχρονα μέσα από τις σελίδες του αναδύονται και ζωντανεύουν τα πολυάνθρωπα χαρέμια και τα μυστήρια που τα συνόδευαν, η ερωτική στέρηση και η σεξουαλική αδηφαγία των γυναικών που τα αποτελούσαν και των ευνούχων που τις φύλαγαν, ο πόνος, ο θάνατος, οι καθημερινές συνήθειες και αδυναμίες τους αλλά και τα δάκρυα, το μίσος και το αίμα που κάθε τόσο τα πλημμύριζαν. Ο αναγνώστης παρακολουθεί να ξαναστήνεται ένα τεράστιο σκηνικό, μια πολύχρωμη και πολυάνθρωπη τοιχογραφία με τους πρωταγωνιστές της, τους πολέμους, τις σφαγές, τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα σε μια αχανή αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που είχε δει μέχρι τότε ο κόσμος και στην οποία, όπως έλεγαν, ο ήλιος δεν βασίλευε ποτέ. Και ταυτόχρονα γνωρίζει μια άγνωστη Θεσσαλονίκη, τόπο εξορίας και φυλάκισης του Αβδούλ Χαμίτ την άνοιξη του 1909.

Ένα χρονικό για την εποχή όπου ξεθώριαζε ένας αιώνας, ο 19ος, και ανέτελλε ένας καινούργιος, ο 20ός.