Νεοελληνική σύνταξις της κοινής δημοτικής (δίτομο)

Η σκέψις να γράψω το Συντακτικό της νέας Ελληνικής γλώσσας μου ήρθε αρκετά χρόνια, πριν καταπιαστώ με το γράψιμό του. Και ενισχύθηκε μέσα μου η σκέψις αυτή κατά τα τρία χρόνια, που ήμουν γενικός επιθεωρητής των σχολείων της Α΄ εκπαιδευτικής περιφερείας (1914-1917), σαν έβλεπα, στις επιθεωρήσεις που έκανα, πως πολλοί από τους λειτουργούς της μέσης παιδείας, ιδίως οι παλαιότεροι, σε πολύ λίγη υπόληψι το είχαν το μάθημα των νέων Ελληνικών, επειδή, κοντά στα άλλα, είχαν την προκατάληψι πως στα νεοελληνικά κείμενα εν γένει βασιλεύει γλωσσική αναρχία, και πως, όσον αφορά ιδιαιτέρως τη σύνταξι της νέας μας γλώσσας, αυτή είναι εντελώς ανώμαλη και ακαθόριστη, γενικώς τέτοια ώστε να μην μπορή να υπαχθή σε κανόνες. Άρχισα λοιπόν από τότε, σε ώρες κάποιας ευκαιρίας, να εξετάζω με το νου μου πότε τούτο και πότ' εκείνο από τα διάφορα συντακτικά φαινόμενα της νέας μας γλώσσας και να κρατώ κάποτε-κάποτε σημειώσεις σχετικών παραδειγμάτων από όσα άκουα σε καθημερινές ομιλίες ή από όσα έβλεπα σε νεοελληνικά κείμενα, που τύχαινε να διαβάζω.