Τα διόδια της φαντασίας

Παιδικά βιβλία. Περισσότερα από ποτέ. Παντού παιδικά βιβλία σε διάφορα σχήματα, πολλά χρώματα, χοντρά εξώφυλλα, εικονογράφηση που ζηλεύω, για όλες τις ηλικίες. Όχι, τόσα παιδικά βιβλία σίγουρα δεν υπήρχαν παλιά. Τυχερά τα σημερινά παιδιά, τυχερά ή άτυχα. Μέσα εκεί βρίσκεται και η εφηβική λογοτεχνία που ώρες ώρες είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστεί από την κανονική, εκείνη για τους μεγάλους. Και να το πρόβλημα: περισσότερα βιβλία που θέλω.

Καμιά φορά όμως τα βιβλία αυτά έχουν περισσότερες εικόνες, περισσότερη σκέψη, ΦΑΝΤΑΣΙΑ αυτό έχουν. Λες και μεγαλώνοντας χάνεις τη φαντασία σου, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί ένας μεγάλος μια πόλη, που να τη λένε Λεξικούπολη και από εκεί να προέρχονται όλες οι λέξεις του κόσμου, οι οποίες πουλιούνται στην αγορά. Πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ το είχα φανταστεί. Μα χρειάζεται μια Λεξικούπολη, γιατί το πιο δύσκολο από όλα είναι να κατασκευάσεις λέξεις: «Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ τεμπέληδες για να κατασκευάσουν δικές τους λέξεις αλλά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό» (σ. 49). Πιο δύσκολο από όλα όμως είναι να κατασκευάσεις εικόνες, εκείνες που μόνο ο Ανοιχτομάτης μπορεί να δει, από διάφορες οπτικές γωνίες, ένας κουβάς με νερό για παράδειγμα, που για ένα μυρμήγκι είναι ένας μεγάλος ωκεανός, για έναν ελέφαντα μια γουλιά νερό και για ένα χρυσόψαρο το σπίτι του. Αφού τις φτιάξεις άντε μετά να τις χρωματίσεις. Εκεί πιάνει δουλειά η ορχήστρα των χρωμάτων που αντί να σκορπά νότες σκορπά χρώματα και χρωματίζει τον κόσμο, την ανατολή, τη δύση, τη μέρα και τη νύχτα. Και εκεί είναι η ομορφότερη εικόνα που διάβασα: η ορχήστρα να παίζει, ο μαέστρος να διευθύνει και το βιολί να βγάζει λουρίδες από βυσσινί, πορτοκαλί, κόκκινο και χρυσαφί που στοιβάζονται η μία πάνω στην άλλη καθώς ο ήλιος δύει.

Οι ήχοι είναι αλλού, ξεχωρισμένοι οι κακοί από τους καλούς, τους οποίους τους προσέχει οι Ηχοκρατόρισσα. Στην άλλη άκρη είναι η Αριθμούπολη. Οι αριθμοί βρίσκονται σε μια αιώνια κόντρα με τις λέξεις. Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η Λογική και η Ρίμα βρίσκονται φυλακισμένες μακριά. Ο Μίλο, το Ρολογόσκυλο, που αντί για σώμα έχει ένα τεράστιο ξυπνητήρι και δεν του αρέσει καθόλου να σπαταλάει την ώρα και ο Ζουζούνης, ένα σκαθάρι ντυμένο με ένα ακριβό παλτό, ριγέ παντελόνι, καρό γιλέκο, γκέτες και καπέλο, αναλαμβάνουν να βρουν τη Λογική και τη Ρίμα για να συζήσουν ειρηνικά οι αριθμοί με τις λέξεις.

Η εικονογράφηση, ή μάλλον τα σκίτσα, λιτή και ασπρόμαυρη αλλά διασκεδαστική. Έχουν τόσο χρώμα οι λέξεις που μάλλον είναι περιττή.