Μαζεύοντας ποιήματα

Αυτή η ανθολογία είναι υποκειμενική, μία συλλογή από ένα συνοδευτικό μνημονικό υλικό, μία πρώτη και ανεξίτηλη ύλη. Έχει τη συνέπεια, την ατομική αισθαντική συνέπεια, μιας σταχυολόγησης η οποία αντικατοπτρίζει έναν προσωπικό χειρισμό ποιημάτων και τραγουδιών ανταποκρινόμενων σε εναύσματα διαφορετικών στιγμών. Αυτό που διαπερνά την επαναφορά τους είναι παλιά βιώματα χρωματισμένα πλέον από την αύρα της ποίησης, διαμορφωμένα ή και παραποιημένα από τη μουσική διείσδυση. Όταν ξεφυλλίζοντας κανείς έναν πίνακα ανθολογημένων ποιημάτων -μία πράξη που δεν είναι τυχαία-σταματήσει μπροστά σε ορισμένους στίχους, αυτό φαίνεται να υπαγορεύεται από το ρίγος μιας συνάντησης ωσάν μία ίσως αιωρούμενη αβεβαιότητα, μία ασχημάτιστη αναζήτηση ή μία περισσότερο σκοτεινή ασυνείδητη ανάγκη να ακουμπάει αιφνιδίως στη μορφή ενός ποιήματος. Αυτή η Ανθολογία δεν είναι καρπός μιας άρτιας φιλολογικής επιμέλειας, η οποία θα αναζητούσε τους αντιπροσωπευτικούς κόμβους του τεράστιου υλικού που περιλαμβάνει η Ελληνική ποίηση. Αφετηρία της υπήρξε το ερώτημα πώς θυμόμαστε, γιατί θυμάμαι, το πώς θυμάμαι ποιήματα που είναι διαθέσιμα και εκλύονται αυτονόητα δίχως την καταπόνηση που απαιτείται όταν επικεντρώνεται κανείς σε πληρέστερες συνθέσεις. Τι αποστηθίζεται και καθίσταται ανά πάσα στιγμή επίκαιρο. Ανάκληση δεν σημαίνει πάντα συμφιλίωση με την αιφνιδιαστική εισβολή ή διείσδυση στίχων στην καθημερινότητα της σκέψης που μπορούν με εμμονή να τη συνοδεύουν για ένα διάστημα. Είναι όπως κάποιες γνωστές, ανεξάντλητες κινήσεις των χεριών δίχως σταθερή προέλευση.