Τα παιδιά των ανθρώπων

Bρισκόμαστε στο έτος 2021 και τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, από τη Χρονιά Ωμέγα, δε γεννιούνται πια παιδιά. Η ανθρώπινη αναπαραγωγή έχει σταματήσει σε όλο τον κόσμο. Οι υπέργηροι οδηγούνται στην απόγνωση και στη θεσμοποιημένη αυτοκτονία, ενώ η τελευταία γενιά των νέων είναι όμορφη αλλά βίαιη και ανίκανη για αισθήματα. Οι μεσήλικες προσπαθούν να διατηρήσουν την ομαλότητα κάτω από την απόλυτη εξουσία του Ξαν Λύππιατ, του χαρισματικού δικτάτορα και «Φύλακα» της Αγγλίας.

Ο Τέο Φαρόν –ένας ιστορικός, απόφοιτος της Οξφόρδης και εξάδελφος του «Φύλακα»– ζει μοναχικά μέσα σ’ αυτήν τη ζοφερή ατμόσφαιρα. Τυχαία, κατά τη διάρκεια του εσπερινού στην Εκκλησία της Μαγδαληνής, συναντάει μια νέα γυναίκα, την Τζούλιαν, η οποία ανήκει σε μια μικρή ομάδα που αντιστέκεται στην εξουσία του καθεστώτος. Μέσα από την Τζούλιαν, ο Τέο θα δει τη φρίκη της κοινωνίας και θα απαλλαγεί από το νοσηρό εγωισμό του.

Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, το οποίο γράφτηκε το 1992 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2006 από τον Αλφόνσο Κουαρόν, με πρωταγωνιστή τον Κλάιβ Όουεν, η Π. Ντ. Τζέιμς παρουσιάζει μια μελλοντική Αγγλία όπου η ανθρώπινη στειρότητα έχει εξαπλωθεί σαν μάστιγα, και καταφέρνει με αξιοθαύμαστη τεχνική να δημιουργήσει ένα μεγάλο έργο, πέρα από λογοτεχνικά είδη.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η P.D. James στα Παιδιά των Ανθρώπων είναι αλάθητα, ανατριχιαστικά πειστική. Κι αυτό το πετυχαίνει χωρίς να επιβραδύνει ούτε για μια στιγμή την ορμή και την ένταση ενός συναρπαστικού μυστηρίου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου