Το κορίτσι από το πουθενά...

Με τόσα που πέρασε τι είχε να φοβηθεί; Το σκοτάδι; Τη σκέπαζε… Την ερημιά; Την προστάτευε… Τους ξένους ανθρώπους; Γι’ αυτούς ήταν άγνωστη… Τους δικούς της φοβόταν κι έτρεμε… Την κατέστρεψαν…
Άκουγε κι έβλεπε τα πουλιά να πετούν, να γυρεύουν τροφή, να ζητούν καταφύγιο, να τρομάζουν με τη βροχή και τους κεραυνούς και να στεγνώνουν τις φτερούγες τους στον ήλιο, και ήταν σαν να κοιτούσε τον εαυτό της που μόνη κι έρημη έψαχνε καταφύγιο και τροφή πασχίζοντας να επιβιώσει. Από κάπου κρυμμένος κάποιος θεός θα τα φρόντιζε, θα είχε την έννοια τους. Μονάχα εκείνη δεν είχε κανέναν, την έπαιρνε το παράπονο. Κι όταν εικόνες γυρνούσαν στη μνήμη της, αυτές απ’ την κόλαση που την τραβούσαν στο σκοτεινό παρελθόν της, την έπιαναν κλάματα.
Όπου κι αν κρυβόταν, όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε, θα τη στοίχειωναν μια ζωή, θα την κυνηγούσαν. Κι ας μην έφταιγε, ας μην ήταν δική της επιλογή, κι ας ήταν κουρέλι και έρμαιο, καραβάκι που πριν ταξιδέψει ναυάγησε στ’ αγριότερα βράχια.