Η νέα ουτοπία

Περιτριγυρίσαμε μέσα στην πόλη. Ήταν πολύ καθαρή και εντελώς ήσυχη. Όλοι οι δρόμοι είχαν σήμανση με αριθμούς, διέσχιζαν την πόλη παράλληλα ο ένας με τον άλλον και τεμνόντουσαν με ευθείες γωνίες, παρουσιάζοντας ακριβώς την ίδια κι απαράλλακτη όψη. Δεν υπήρχαν άλογα, ούτε άμαξες και όλη η κυκλοφορία γινόταν με ηλεκτρικά αμάξια. Όλοι οι άνθρωποι που συναντούσαμε, είχαν ήρεμη και σοβαρή έκφραση, ήταν δε τόσο ολόιδιοι ο ένας με τον άλλον, ώστε να δημιουργούν την ιδέα ότι ήταν μέλη της ίδιας οικογένειας. Καθένας φορούσε, όπως κι ο οδηγός μου, στακτερό-γκρίζο κοντό παντελόνι και γκρίζο χιτώνα, κουμπωμένο σφιχτά γύρω από το λαιμό που συσφιγγόταν με τελαμώνα/ζώνη στη μέση. Καθένας είχε γένια και μουστάκι και καθένας είχε μαύρα μαλλιά.
[...]
- Μα, γιατί; ρώτησα.
- Γιατί! Απάντησε οργισμένος κάπως ο ηλικιωμένος κύριος. Γιατί. Μα νόμισα πως καταλάβατε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τώρα ίσοι. Τι θα γινόταν η ισότητά μας, αν ένας άντρας ή μια γυναίκα είχε το δικαίωμα να βγαίνει στο κουρμπέτι με χρυσόξανθα μαλλιά, ενώ ένας άλλος θα φιγουράριζε με το χρώμα του γογγυλιού; Οι άνθρωποι κατόρθωσαν, στις ευτυχείς ετούτες μέρες όχι μόνο να είναι ίσοι, αλλά και να φαίνονται ίσοι, όσο το δυνατόν περισσότερο. Υποχρεώνοντας όλους τους άντρες να είναι καλοξυρισμένοι γύρω από το μούσι τους, και όλους γενικά -άντρες και γυναίκες- να έχουν μαύρα μαλλιά κομμένα στο ίδιο μήκος, επανορθώνουμε -σε κάποιο βαθμό- τα λάθη της φύσης.