Η οργάνωση της αφήγησης στους Βυζαντινούς Ιστορικούς της Αλώσεως του 1453 μ.Χ

Οι σύγχρονες θεωρίες της Λογοτεχνίας διόλου ή ελάχιστα έχουν αξιοποιηθεί έως τώρα από τους μελετητές της Βυζαντινής Λογοτεχνίας. Ιδιαιτέρως σε ό, τι αφορά στα είδη της ιστοριογραφίας και της χρονογραφίας η έρευνα στρεφόταν σχεδόν αποκλειστικά ή στην κριτική των κειμένων ή στη διερεύνηση των πηγών τους ή στην αξία τους ως πηγών ιστορικού χαρακτήρα ή ακόμα στη χρησιμότητά τους για την ανάδειξη όψεων και πτυχών του ιδιωτικού και δημοσίου βίου των Βυζαντινών.
Το παρόν βιβλίο, με το οποίο εγκαινιάζεται η σειρά Βυζαντινές Πραγματείες των εκδόσεων «Γρηγόρη», συνιστά σημαντική συμβολή στη μελέτη της βυζαντινής ιστοριογραφίας της ύστερης περιόδου υπό το πρίσμα των σύγχρονων θεωριών της αφήγησης. Αντικείμενο της συγκριτικής αυτής αφηγηματολογικής ανάλυσης αποτελεί το αδιαμφισβήτητης αξίας, τόσο για την επιστήμη της Ιστορίας όσο και για την επιστήμη της Φιλολογίας, έργο των τεσσάρων Βυζαντινών ιστορικών (Λαονίκου Χαλκοκονδύλη, Μιχαήλ Δούκα, Γεωργίου Σφρατζή και Μιχαήλ Κριτόβουλου), οι οποίοι αφηγούνται την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 μ.Χ. από τον Μωάμεθ Β’.

Πρόλογος: Κωνσταντίνος Παΐδας