Ένα παιδί βαστάει τον ουρανό

Το να χάνεις το παιδί σου είναι η μέγιστη ανθρώπινη τραγωδία. Τίποτε δεν μπορεί να υπερβεί την τραγικότητα ενός τέτοιου γεγονότος, επειδή ο θάνατος ενός παιδιού παραβιάζει κάθε αρχή πάνω στην οποία έχουμε βασίσει τη ζωή μας. Αυτό συνέβη και με το γιο μας.

Είναι δύσκολο να μιλήσω για το θάνατο του παιδιού μας. Νιώσαμε τη γη να φεύγει κάτω απ' τα πόδια μας και μεις βρεθήκαμε να κατακρημνιζόμαστε στην άβυσσο. Πέφταμε μέχρι που "κάτι" σταμάτησε την πτώση μας. Αυτό το "κάτι" ήταν η ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού.

Ο πόνος μας αβάστακτος, κι ωστόσο, μέσα στην οδύνη μας τρεμόπαιζε μια απαλή ελπίδα που γλύκανε τις καρδιές μας. Επρόκειτο για ελπίδα που είχε γεννηθεί εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή που στεκόμασταν δίπλα στο ακίνητο και άψυχο σώμα του παιδιού μας και ατενίζαμε, απλώς, το πρόσωπό του. Ήταν νεκρός, ναι, αλλά μέσα στο θάνατό του, ο γιος μας κάτι φανέρωνε σε εμάς. Όσο ρεαλιστικό πράγμα και αν ήταν ο θάνατος, εκείνος μάς έδειχνε πως ακόμα και τούτη η αμετάθετη πραγματικότητα δεν ήταν οριστική. Υπήρχε κάτι πιο μόνιμο, πιο ανθεκτικό και για τούτο, πιο αληθινό. Η αγάπη...