Τρία λευκά φέρετρα

Ένα παράδοξο θρίλερ, όπου ο μοναχικός, αντικοινωνικός πρωταγωνιστής αναγκάζεται να υποκαταστήσει τον ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να υποστεί φοβερές περιπέτειες για να ρίξει το ολοκληρωτικό καθεστώς μιας λατινοαμερικάνικης χώρας ονόματι Μιράντα. Μαζί του ένας ιδεαλιστής σωματοφύλακας εθισμένος στην αδρεναλίνη και μια ντροπαλή νοσοκόμα που θα γίνει ερωμένη και σωτήρας του. Μόνοι ενάντια στον κόσμο, ακατάπαυστα κυνηγημένοι από το καθεστώς τρόμου που ελέγχει τα πάντα και από τους αχρείους πολιτικούς της δικής τους παράταξης, οι τρεις θα γνωρίσουν την ήττα, πριν από την τελική ανατροπή και αναθεώρηση των πάντων. Αυτή η πλοκή δεν είναι ωστόσο παρά η κενή κατασκευή, ο σκελετός μέσα στον οποίο μεγαλώνει το μυθιστόρημα – άγριο και απρόβλεπτο όπως αναβλύζει μέσα από τη φωνή του διανοητικά ανισόρροπου, εξωφρενικού αντιήρωα, που με τα λόγια του αμφισβητεί, γελοιοποιεί και καταστρέφει την πραγματικότητα, προκειμένου να την ανακατασκευάσει εκ του μηδενός. Τυλιγμένο στη συσκευασία ενός ευκολοδιάβαστου θρίλερ, ο αναγνώστης θα βρει έτσι ένα ανεπανάληπτο λογοτεχνικό παιχνίδι κι ένα πολυφωνικό κείμενο, ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις.

Έγραψαν για το βιβλίο:


«Μπορεί μια ιστορία να καθρεφτίσει αυθεντικά την αλήθεια μιας λατινοαμερικάνικης χώρας με στυγνή δικτατορία χωρίς να χάσει διόλου την αίσθηση του χιούμορ και κρατώντας την αφηγηματική ένταση που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μυθιστόρημα; Ο Αντόνιο Ούνγκαρ έχει πετύχει αυτό το κατόρθωμα στα Τρία λευκά φέρετρα, ένα βιβλίο με το οποίο ο Κολομβιανός συγγραφέας εδραιώνεται ως μια από τις πιο πρωτότυπες φωνές στη σύγχρονη λατινοαμερικανική πεζογραφία . . . μια εξωφρενική πολιτική σάτιρα που μιλάει επίσης για τον έρωτα, τη φιλία, το θάνατο των ουτοπιών και τη δύναμη της ντροπής ως υποκατάστατου της ελπίδας.»
— La Opinion de Malaga

«Μπορεί να διαβαστεί με διαφορετικούς τρόπους: σαν ένας λεπτός στοχασμός για την ατομική ταυτότητα, μια εξερεύνηση των ορίων της φιλίας, μια μελέτη για το εύθραυστο της πραγματικότητας ή μια ιστορία για έναν αδύνατο έρωτα. Εκείνο που κάνει το έργο να ξεχωρίζει είναι η άγρια αίσθηση του χιούμορ, που ξεχειλίζει από φρίκη.»
— Bilbao

«Χωρίς τον διακριτικό τόνο της γραφής, χωρίς τα τρία μοτίβα που διαμορφώνουν την ανάπτυξη της ιστορίας σαν να ’ταν μια περίπλοκη μουσική σύνθεση (ο σωσίας, το παρεξηγημένο παιδί και το ερωτικό πάθος) και χωρίς έναν τόνο υπολογισμένης συναισθηματικής ακαθοριστίας (κάπου ανάμεσα στην παρωδία και την ελεγεία για χαμένα πολιτικά οράματα), χωρίς όλα αυτά, το μυθιστόρημα δεν θα ’χε προκαλέσει τόσο θαυμασμό . . . εξαφανίσεις, απαγωγές, εκτελέσεις, μια τρομερή ιστορία χωρίς κανένα σύνορο ανάμεσα στη σκληροπυρηνική αριστερά και τη σκληροπυρηνική δεξιά. Η μέθοδος αυτής της αναπαράστασης είναι η παρωδία. Και η επιτυχία της είναι ότι συνδυάζει την παρωδία με την τεράστια θλίψη που γεννά η ιστορία.»
— El Pais

«Ο Ούνγκαρ ζωγραφίζει, με ανάλαφρο άγγιγμα και παρωδιακό τόνο, μια γκροτέσκα κωμική τοιχογραφία της λατινοαμερικανικής τυραννίας . . . Αλλά είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσει κανείς ορισμένους μηχανισμούς διαφθοράς και ψεύδους που θίγουν επίσης την Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο.»
— El Correo