Η έμπνευση και που να την βρείτε

Όσο και αν έστυβα το μυαλό μου, ούτε μια λέξη δεν έβγαινε στην λευκή κόλλα μπροστά μου. Μετά από δυο χρόνια αδιάκοπης συγγραφικής παραγωγικότητας, έξι βιβλία, τα τέσσερα Best-seller, είχε φτάσει η ώρα που φοβόμουν. Παντελής έλλειψη έμπνευσης. Ούτε την πρώτη λέξη της πρώτης πρότασης. Ναι, είχα ξεκινήσει καμιά εικοσαριά φορές, για να την σβήσω και καπάκι να ξεκινήσω με άλλη λέξη, που όμως δεν είχε την παραμικρή συνέχεια.Το πρόσφατο συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο, μιλούσε για τρία βιβλία τον χρόνο, ένα κάθε τέσσερις μήνες και οι δυο πρώτοι είχαν περάσει, χωρίς να έχω βρει, ούτε το θέμα του επομένου βιβλίου. Η προκαταβολή μεγάλη και ο έκδοτης μου περίμενε πολύ περισσότερες πωλήσεις, μιας και τα δυο πρώτα μου και καλοπουλημένα στην Ελλάδα βιβλία, ήδη μεταφραζόντουσαν σε πέντε γλώσσες. Αγγλικά, Αραβικά, Ιταλικά, Βουλγάρικα και Σουηδικά, έχοντας κάνει τον Γιάννη, τον έκδοτη, πάμπλουτο.Όμως τώρα που είχα εξαντλήσει τα θέματα μου, θα έπρεπε να του γυρίσω πίσω την προκαταβολή και πως θα πλήρωνα την ζημιά, που θα του έκανα, πόσα δικαστήρια, θα μου έκανε, προσπαθώντας να μου πάρει τα πάντα; Έπρεπε να βρω μια λύση και γρήγορα. Μια βόλτα μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς, στις έντεκα και μισή το βράδυ, για τσιγάρα και κάνα σνακ, θα βοηθούσε να καθαρίσει λίγο το κεφάλι μου. Ο κρύος αέρας των αρχών του Νοέμβρη, μου έδιωξε την ομίχλη από τις σκέψεις μου. Τα κρεμασμένα περιοδικά στα μανταλάκια του περιπτέρου, άλλες φορές θα ήταν με τα άθλια κουτσομπολίστικα εξώφυλλα τους, έμπνευση για μια ακόμα αστυνομική περιπέτεια, σαν αυτές, που με είχαν κάνει διάσημο και πλούσιο. Μόνο που τώρα, μου φαίνονταν ανούσια και τετριμμένα. Ανταλλάξαμε με τον Βασίλη, τον περιπτερά, λίγα τυπικά λόγια, με κέρασε και ένα ποτηράκι METAXA 5 αστέρων, ίσα για να ζεσταθεί, η ψυχή μου, όπως μου είπε γελώντας.Καληνύχτισα και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, αποφάσισα για πιο γρήγορα, να περάσω μέσα από το μικρό παρκάκι, αντί να πάω γύρω γύρω.Αν δεν μου μιλούσε, ούτε που θα την έβλεπα, μέσα στο σκοτάδι. Οι λάμπες του μικρού πάρκου, είχαν τινάξει τα πέταλα προ πολλού, αλλά λόγω της οικονομικής κρίσης, ο δήμος δεν τις είχε αντικαταστήσει. Προτεραιότητα είχαν οι αντίστοιχες των δρόμων.