Μένιος, ο αρουραίος γιατρός

Η αφρικανική σαβάνα στο τέλος κάθε καλοκαιριού δεν είναι παρά μια έκταση με λίγα δέντρα, κυρίως ακακίες και αρτόδεντρα, ψιλά ξερά χόρτα και πολλά, μα πάρα πολλά διψασμένα ζώα. Ο ήλιος δε λυπάται κανέναν, καθώς οι καυτές ακτίνες του εξατμίζουν και κάθε ίχνους υγρασίας σ’ αυτή την για πολλούς έρημη γη. Η λειψυδρία κάνει την αναζήτηση έστω και ενός βρώμικου νερόλακκου πρωταρχικό στόχο για κάθε ζώο στη μάχη για επιβίωση. Φέτος η τσιγκούνικη εποχή των βροχών έκανε τις περισσότερες πηγές νερού να στεγνώσουν γρήγορα, κάνοντας τις συνήθως καταπράσινες πεδιάδες και το πλούσιο χορτάρι να μοιάζουν περισσότερο με κιτρινοπορτοκαλί έρημο. Τα αρτόδεντρα με τα σχισμένα φύλλα και τους μεγάλους κιτρινοπράσινους αμυλούχους καρπούς, οι ακακίες με τα μικρά πράσινα φυλλαράκια μπερδεμένα με μικρά αγκάθια για τους απρόσεκτους και τα τεράστια δέντρα, που είναι γνωστά ως μπαομπάμπ με τους τεράστιους κορμούς, άλλοτε γεμάτους και άλλοτε με κουφάλες, είναι δέντρα που στο πέρασμα του χρόνου έμαθαν το ίδιο να δέχονται ευχάριστα την βροχή όπως και την ξηρασία και που επιβιώνουν χιλιάδες χρόνια στις δύσκολες συνθήκες της σαβάνας. Αυτή την χρονιά όμως πλησιάζουν στα όρια των αντοχών τους.