Έγινα αυτός που είμαι

Το βιβλίο αυτό αποτελεί προσωπική μαρτυρία ενός αγωνιστή-διανοούμενου ταυτισμένου ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά και συναισθηματικά με την προσπάθεια κοινωνικής απελευθέρωσης του ανθρώπου, γραμμένο όχι με βάση κάποιον προδιαγεγραμμένο σκοπό, σχετικά με τη λειτουργία του στον αναγνώστη, αλλά υπαγορευμένου από τη μνήμη. Το ορθολογικό στοιχείο λειτούργησε μόνο στην οργάνωση του μνημονικού υλικού σε βιβλίο, καθώς και στη βιβλιογραφική τεκμηρίωση που το συνοδεύει - εκεί που αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο.

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του παρακολουθεί ως ερευνητής τον εαυτό του, επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα πώς ένα παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας, με αρχικές σχολικές γνώσεις την έκτη δημοτικού ενός ελληνικού σχολείου της εποχής (δεκαετία του 1930 και 1944-1945, μετά τη βουλγαρική κατοχή) κατάφερε, "περνώντας" μέσα από διάφορες τυπικές και άτυπες σχολές, αφού στο μεταξύ με ατομική προσπάθεια είχε μάθει την ιδιαίτερα δύσκολη ουγγρική γλώσσα, να φοιτήσει σε ουγγρικό πανεπιστήμιο, να αποφοιτήσει με άριστα (με κόκκινο δίπλωμα, που το παίρνει ένας στους εκατό) και να φτάσει να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου πρώτου βαθμού, με 22 βιβλία στο ενεργητικό του, τα περισσότερα φιλοσοφικού και κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος. Παρουσιάζει ενδιαφέρον και το γεγονός ότι παρά τη σπανιότητα τέτοιων περιπτώσεων ανάδειξης ενός ατόμου, από το ελάχιστο στο μέγιστο, (ο Θ.Β. είναι ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου) δεν αισθάνεται, όπως γράφει, καμία απολύτως έπαρση.

"Αισθάνομαι σαν να έφτασα εδώ που έφτασα κατά ένα φυσιολογικό τρόπο». Ανάλογη είναι και η στάση του απέναντι στις καταστάσεις και στους ανθρώπους σε όλη την πορεία της ζωής του - ακόμα και σήμερα.

Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η κριτική εξέταση της ζωής τέτοιων περιπτώσεων παρουσιάζει κοινωνιολογικό, ψυχολογικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον.