Τέλος χρόνου

Όταν η Κωνσταντίνα έφτασε στις φίλες της, τις παρακάλεσε να γελάσουν δυνατά, θα τους εξηγούσε μετά το λόγο.

Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας, που πάντα αρέσκεται να υποβάλει τις κατακτήσεις της, σε Καυδιανά δίκρανα. Το παιχνίδι είχε αρχίσει. Και το παιχνίδι αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που παίζεται με δύο αντιπάλους και που στο τέλος του παιχνιδιού ή κερδίζουν και οι δύο ή χάνουν και οι δύο. 'Ενα παιχνίδι που συχνά χάνεται, γιατί οι κανόνες του δεν είναι ποτέ προκαθορισμένοι. Το γνωστό παιχνίδι της μάχης των δύο φύλων που γίνονται ένα, - ολοκληρώνοντας ο άντρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον άντρα -, ή μένουν μισά, -ανολοκλήρωτα-. Στις μέρες μας απαιτούνται περισσότερα για να τα βρεις με έναν άνθρωπο απ' ότι παλιά με έναν λαό ολόκληρο. Οι περισσότεροι κλείνονται στον εαυτό τους. Φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται την αποτυχία, φοβούνται ακόμη και την προσπάθεια.

Γυναικοπαρέες και αντροπαρέες βρίσκονται καθημερινά στα ίδια μέρη. Ψάχνονται αμφότεροι και δε μπορούν να βρεθούν. Είναι τόσο κοντά, (ο ένας δίπλα στον άλλον ) και όμως τόσο μακριά. Αγγίζονται όταν χορεύουν αλλά δεν ανταλλάσσουν ούτε λέξη. Ενώ η επιθυμία τους είναι να γνωριστούν με τους γύρω τους, επιλέγουν να γνωρίζονται με άγνωστους μέσω του internet και των κινητών τηλεφώνων.