Εφηβεία, η άγρια ηλικία

Η εφηβεία είναι η πιο τρυφερή και συνάμα η πιο άγρια ηλικία του ανθρώπου. Ο έφηβος είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Θέλει να κάνει τη δική του προσωπική επανάσταση, να κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον δένει με τους γονείς του, να σταθεί στα πόδια του, να επιβάλει το ανάστημά του, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στον δικό του κόσμο. Οι γονείς τρομάζουν μπροστά στην επιθετικότητα του παιδιού τους και είτε αντιδρούν λανθασμένα ή βίαια, είτε σηκώνουν τα χέρια ψηλά...

«Ο γονείς μου μου την σπάνε», «Η μάνα μου δεν με καταλαβαίνει», «Ο πατέρας μου μου βάζει τις φωνές αν αργήσω λιγάκι»
«Το παιδί μου έχει γίνει επιθετικό», «Το παιδί μου δεν θέλει πια να το αγκαλιάζω και να το φιλάω»,«Το παιδί μου θυμώνει όταν το συμβουλεύω, βρίζει και κάνει του κεφαλιού του, αργεί να γυρίσει τα βράδια».
Τι, αλήθεια, μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τη δύσκολη ηλικία της εφηβείας που τη χαρακτηρίζει η επαναστατικότητα, η άρνηση, οι αμφιβολίες, η οργή, η τάση να πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα και μπορούν ν' αντιμετωπίσουν μόνα τους κάθε κίνδυνο; Πώς μπορεί ο γονιός να στηρίξει το παιδί του αθόρυβα, διακριτικά αλλά ουσιαστικά, χωρίς να γίνει μισητός;